Pats…Tik
Ik hoor het vaatwastabletje de vaatwasser in gelanceerd worden om de vieze afwas weer lekker te gaan laten blinken. Het is al half 10 bijna en eigenlijk stond dit voor 1.5 uur geleden al op de planning.
Waar loopt het toch mis, vraag ik mezelf af terwijl ik een grote mok met gitzwarte koffie inschenk. Al nippend van de warme drank loop ik de woonkamer binnen waar zoonlief onder een dekentje hoorbaar YouTube aan het kijken is. Ook een uur te laat aangekleed volgens de regels die ik mezelf ten tijden van deze rare periode heb opgelegd. Ritme en structuur, dat gaan wij gewoon behouden was mijn eigen quote. En nu ligt mijn zoon in enorme chill modus op de bank tegelijkertijd de gevallen hagelslagjes in de stof van de bank te pletten. Bank schoonmaken schrijf ik in gedachten op
het lijstje met dingen die me te wachten staan vandaag.
Terwijl ik mijn koffie drink en zoonlief nog wat rust neemt, schrijf ik alvast op een groot vel wat hij vandaag voor school moet doen. Open vakjes voor ieder onderdeel zodat hij ze kan afvinken. Dat vind ik zelf altijd heerlijk om te doen op mijn werk maar volgens mij is het geen deelde passie die we
hebben. Hij kruist ze al aan voordat we nog begonnen zijn en probeert even een statement te maken dat hij al lang klaar is met alle opdrachten. Wat natuurlijk niet zo is.
Als we ons, tegen de klok van 10 hebben gefatsoeneerd (zoonlief vind een joggingbroek de beste outfit voor thuis-schoolwerk en ik vrees dat we de komende weken dus tegen katoenen broeken aan moeten kijken) wijst hij me er op dat het eigenlijk al weer koffietijd is.
Zachtjes probeer ik hem te motiveren alvast een sommetje te maken in het lesboek en waarvan ik eindelijk, na 2 weken , weet wat de leraren precies bedoelen in een planning. Dat voelt een beetje dom vind ik van mezelf en zeker gezien het feit dat de splitsingen ook niet direct helemaal duidelijk
waren.
Koffiezetten dus, met kind die stiekem zijn spelcomputer nog even pakt , en limonade met een koek voor hem. Als ik het gezellige gepruttel van de koffie hoor, zie ik ineens een kwispelend hondje voor me staan die ik eigenlijk een klein beetje vergeten was in de planning. Zichtbaar aan z’n ogen is een rondje lopen geen overbodige luxe en dus laten we de boel even de boel en onder het kopje pauze, motiveer ik mijn kind schoenen aan te doen en mee te gaan. Dat valt niet mee , want we zouden toch aan school beginnen? Dan wacht de hond toch even? Ik leg uit dat ik hem als 6 jarige snap maar dat het even hoge nood is voor het beestje. Zuchtend en puffend zie ik hem zijn schoenen aan doen en hij roept nog vanuit de gang echt niet van plan te zijn ver met hem te gaan lopen.
Eenmaal terug is de koffiepot al uitgeslagen, wat ie na iedere 20 minuten doet. Voor mijn gevoel is het dus een strijd om een aan de mok koffie te kunnen drinken, en dus druk ik m snel nog een keer aan. Opwarmkoffie…deden ze vroeger ook en…afijn…het is maar zo Samen doorlopen we het huiswerk…althans…zo zag ik dat voor me want in de praktijk vertel ik wat er moet gebeuren, hangt hij een beetje over z’n kruk heen en vraagt hij wanneer het pauze is. Som voor som maken we, letter voor letter schrijft hij onder mijn toeziend oog op. Zelfstandigheid zet ik op mijn to do list.. Als ik dan een klein beetje ruimte voel, open ik de laptop van mijn werk. Nog voordat het inloggen gebeurd is…hoor ik de kleine man z’n stem vol ongeloof roepen dat ik zoooo saai ben , dat ik alleen maar werk en dat het helemaal niet gezellig is. Dat ik normaal gesproken veel vaker naar
mijn werk in de zorg toe moet.. dat realiseert hij zich helemaal niet. Hij denkt mama is thuis en dus gaan we leuke dingen doen. Niks werken… aandacht!
Als hij s’avonds lekker gedoucht op bed ligt, en ik de was aan het opvouwen ben,tussendoor de kat nog even eten geef, de vaatwasser weer een keer aanzet die dag… gaan m’n gedachten even hun eigen gang. Het leven nu, ten tijden van het coronavirus maar ook mijn dromen voor de toekomst
die door dit alles misschien wel kleiner zijn geworden. Een picknick in het bos, zonnen op het strand, koffie op het terras en misschien nog wel een fijne vliegvakantie naar een eiland met knetterveelzonuren…
Als een soort wake up call zie ik het briefje liggen wat ik vanmorgen schreef met alle gepland dingen er op. Huiswerk is af , vaatwasser draait en voor de rest ligt het allemaal nog te wachten tot morgen.
Ik zucht…pak het briefje…verscheur het zo klein ik kan, en gooi het in de prullenbak.
Morgen plan ik een vrije dag.
🥰💪🏻