Verwachtingen…
Als hoogsensitieve persoon merk ik dat ik heel erg gevoelig ben voor verwachtingen die mensen hebben.
Iemand hierin teleurstellen, is dan ook wat ik koste wat het kost wil vermijden. En dat is een moeilijke. Echt waar.
Neem nu bijvoorbeeld daarnet. Ik had een gesprek met een startende gezinscoach die bovendien een platform wil creëren om verschillende hulpverleners bij elkaar te brengen. Wat mij een prima idee lijkt. En waar hij mij bovendien de geknipte persoon voor lijkt.
Alleszins, hij en ik, we hebben een intense èn positieve babbel. Waarbij we net een laagje dieper duiken binnen de ‘wie ben ik?’-gedachte. Hij geeft mij het compliment dat ik echt wel goed mensen kan aanvoelen en doorzien. Wat heel fijn is, natuurlijk. Alleszins, onmiddellijk na het gesprek had ik het gevoel van ‘yes! Daar wil ik ook wel voor gaan!’.
Wanneer hij vertrokken is, stuurt hij mij het volgende mailtje:
Echt oprecht bedankt voor het heel inspirerende gesprek. Het heeft me echt heel wat energie gegeven.
En weet je wat mijn eerste gedachte is? ‘Oei, hopelijk verwacht hij nu niet teveel van mij… ‘ ‘Ik denk niet dat ik iedereen zomaar onmiddellijk doorzie…’ ‘Wat als ik nu door de mand val??…’
Belachelijk, he? Ik weet, het.
Maar het idee alleen al dat zijn verwachtingen nu misschien wel te hoog zouden liggen, geeft mij al stress…
Als kind was ik ook enorm gevoelig voor verwachtingen van volwassenen. Van mijn moeder bijvoorbeeld. Ik kan het niet helemaal goed omschrijven, maar altijd had ik het gevoel dat mijn moeder heel veel van mij verwachtte… Op onbewust niveau, hoor, zijzelf heeft dit nooit verwoord of uitgesproken. Maar voor mij voelde het alsof ik haar dromen waar moest maken. Moest verwezenlijken waar zij niet in geslaagd was. Iets in die trant. Als was er absoluut ook geen concrete invulling van wat die dromen waren.
Ook leerkrachten stelde ik niet graag teleur, toch zeker niet in de lagere school. Ene keer moest ik van de sportleerkracht tegen de muur gaan staan, samen met een vriendinnetje. We hadden het niet gehoord dat hij binnengekomen was en bleven opgaan in ons spel. Absoluut niet met de bedoeling om tegendraads te zijn… Ik kan nog steeds voelen hoe ik me toen voelde…
Verwachtingen van anderen over mij.
Je bent slim, dus jij weet dat.
Onrealistische verwachtingen, soms.
Onuitgesproeken verwachtingen die ik feilloos aanvoel tussen de regels door.
En weet je wat ik gedaan heb?
Ik ben op zoek gegaan naar een werkplek waar niet teveel van mij verwacht werd. Met een master-diploma het werk doen van een gegradueerde. Een werkplek met een grote autonomie en weinig controle.
Een werkplek met heel veel mogelijke invullingen, en weinig onmiddellijk verwachte resultaten.
En het werkte…
Toch enkele jaren.
Het viel te combineren met mijn drukke gezin. Met de grote mama-verwachtingen van mijn vier kinderen. En van mezelf, dat ook.
Het werkte.
Tot een tijd geleden.
Toen ik voelde dat ik klaar was voor de volgende stap.
Als zelfstandig coach heb je grote verwachtingen. Klanten die bij me komen hebben vaak grote verwachtingen. En weet je wat ik nu aan het leren ben?Stapje per stapje? Realistische verwachtingen op te wekken bij mijn klanten. Maar in de eerste plaats… werken aan realistische verwachtingen voor mezelf. En ja, hoor, die mogen soms hoog gegrepen zijn. Ik heb best wel wat in mijn mars. Maar niet meer ten koste van mezelf. Want ik ben wie ik ben. Iemand die soms heel mooie dingen doet. Maar ook iemand die nog steeds aan het leren is. En die fouten maakt. Die haar grenzen en haar beperkingen heeft.
En die authentiek hier mee om wil gaan. Vanuit de beste bedoelingen.
Ik ben, dus ik leer.
Ik leer, dus ik maak fouten.
Ik ben, dus ik maak fouten.
Ik leer.
En weet je wat mijn oudste zoontje ondertussen doet op school??
Netjes onder de top van de klas blijven hangen…
Uit het zicht.
Vooral geen te hoge verwachtingen scheppen, toch???