Trowback en daarna forwards…
Trowback en daarna forwards. Deze blog doe ik met jullie een terugblik…we maken een kleine sprong terug naar…
Mei 2015
Deze maand hebben we een prachtige reis naar Cuba gemaakt!
Nét daarvoor is ook de verbouw van onze woonboerderij gestart.
Van boven tot beneden wordt alles aangepakt, alles zo goed als nieuw! Een prachtige plek! Een nieuwe plek voor ons samen. Naar eigen smaak en eigen wens.
Nét na deze periode en eigenlijk ook al een beetje voor de reis naar Cuba aan, breekt het studeren, stage lopen, werken, sociale leven, alles door willen doen, de verbouwing, me op. Toen ik ook even geen stukje voelde waar ik mijzelf kon terugtrekken en studeren omdat ook het huis werd aangepakt, werd het mij teveel.
Inmiddels begrijp ik goed waarom. Toen eigenlijk diep van binnen ook wel…Om mijzelf goed te kunnen uiten, om eigenlijk simpelweg aan te geven wat mijn behoefte was, wat ik wilde, ik wist niet meer hoe ik het aan kon geven. Ik zat klem. Ik had wat ruimte nodig. Het voelde alsof ik alles gewoon moest kunnen doen en volhouden, letterlijk dat ik vrolijk moest blijven, dat ik niet chagrijnig mocht zijn, dat voelde echt als een overtuiging. Als een onderdeel van mij waar ik aan moest voldoen.
Ook ‘s avonds thuis uit het werk in deze periode, werd het lastiger om voor mijzelf eigen ruimte te creëren, want het was niet langer alleen David die mij zag, maar ook mijn vader en zijn vriendin. En daar wilde ik niet laten zien hoe ik mij voelde. Dat lukte me helemaal niet. Dat vindt mijn vader vast niet leuk om te horen, maar zo onbekend was dat voor mij. Om mij te durven uiten. Ik had een hele dikke muur opgebouwd. Maar de muur begon af te brokkelen…
Om mij bij David te kunnen uiten was namelijk al een hele grote stap. Maar daardoor kwam er toch wel meer ruimte, en het is dus maar goed ook dat het afbrokkelen van de muur begon. Of misschien wel weer verder ging.
De weg naar het masker in moeilijkere situaties of juist liefdevolle volle situaties opzetten was makkelijker, de muur iedere keer weer opbouwen, zelfs dat was makkelijker, omdat dat de weg is die je kent. Die ik ken. Maar uit alles bleek dat dit ook de weg was die nu niet meer voor mij werkte. Dat voelde ik ook heel duidelijk. Want ik wilde, wil juist wel gezien worden in wie ik ben, ook als ik niet voldoe aan alles door te doen, ook als ik niet voor iedereen kan zorgen. Ook als ik niet de verantwoordelijke kan zijn of de kartrekker ben. Ook als ik niemand verras. Die rollen heb ik lang, lang op mij genomen en zijn zo eigen geworden, er eigenlijk ingeslepen, dat ik de versie voor mijzelf zorgen, weer glad vergat destijds en eigenlijk als een klein kind overal tegen aan wilde trappen.
Maar wie is dan eigenlijk Marleen als ik niet eens weet hoe ik eigenlijk voor mijzelf moet zorgen? Deze gedachte kwam telkens in mij naar boven. Die vraag liet mij niet los en zo kwam ik ook in een soort van schuldgevoel terecht. Omdat ik het antwoord op de vraag kwijt was. Als ik gewoon simpelweg niet weet wat mijn behoeften zijn, hoe kan ik dan goed voor mijzelf zorgen? Laat staan voor een ander zorgen, maar toch kon ik dat juist wel, dan ging het tenminste niet over mij of over mijn gevoel, dus voor een ander zorgen, Easy way toch?!, maar ik werd prikkelbaarder en prikkelbaarder, dus zo easy was het helemaal niet meer.
Valkuilen
Ergens ben ik dus weer in die valkuil gestapt destijds, meerdere malen. Alles moet ik kunnen van mijzelf, alles wil ik perfect doen, ik negeer gevoelens en ga door en door. Ik ben streng voor mijzelf en wordt steeds strenger, ik heb ook daadwerkelijk het gevoel dat ik alles kan en overal tegelijk kan zijn. Ik zet het ene na het andere project op op het werk en ga er volledig voor!
Thuis ben ik bekaf, moet ik verder met klussen voor de woning, moeten er verslagen af, ik ben kortaf en het duizelt mij, maar ik negeer het.
Mijn oude valkuil heeft de grip over genomen, mijn overlevingsmodus is 100% aan door dingen te doen, doen en doen en vooral niet te hoeven voelen.
Hieraan toegeven? Nee hoe dan?!, Dit wordt de 2e keer dat ik dan uitval, wat voor slapjanus ben ik als dit uitkomt? Faalangst nam het vanaf hier compleet over. Ik voelde mij niet veilig genoeg in mijn nog redelijk nieuwe baan om toe te geven hoe ik mij voelde.
Dus ik probeerde nog even door…
Inmiddels begrijp ik goed waarom. Toen eigenlijk diep van binnen ook wel…Om mijzelf goed te kunnen uiten, om eigenlijk simpelweg aan te geven wat mijn behoefte was, wat ik wilde, ik wist niet meer hoe ik het aan kon geven. Ik zat klem. Ik had wat ruimte nodig. Het voelde alsof ik alles gewoon moest kunnen doen en volhouden, letterlijk dat ik vrolijk moest blijven, dat ik niet chagrijnig mocht zijn, dat voelde echt als een overtuiging. Als een onderdeel van mij waar ik aan moest voldoen.
Dilemma
Tijdens BHV-trainingen en agressietrainingen op het werk kon ik het bijna niet meer verstoppen. Dit soort settingen waren schijnbaar te close voor wat ik aankon …
Ik had paniekaanvallen, maar durfde de ruimte niet uit te lopen.
Met als gevolg dat dit enorm opliep.
Elke keer met deze trainingen kwam er wel iets naar boven dat je óf iets over jezelf moest vertellen, vooral bij agressietraining werd daar in dit geval mee gewerkt, maar ook tijdens BHV voelde ik geen uitweg. Iets in mij wilde niet liegen, wilde hulp, maar iets in mij wilde ook juist weglopen. Mega dilemma.
Wanneer je in koppels moest werken of in kleine groepjes, kwam de ander voor mijn gevoel veel te dichtbij. Ik maakte het zelf steeds groter en extremer. ”Straks zien ze hoe het echt mij gaat” ging er dan door mij heen. Dat veroorzaakte een groot paniek gevoel. Ik wilde niet laten zien hoe het echt ging, ik durfde het niet, een nieuwe baan, ze kende mij eigenlijk helemaal niet, schijnbaar voelde ik mij dus echt niet veilig genoeg.
Ik kwam natuurlijk uit een veilig nest bij mijn vorige baan waar ik inmiddels 10 jaar had gewerkt. Waar iedereen mij en mijn persoonlijke verhaal kende… Hier was alles nieuw, hier wist niemand dat ik David nog niet heel lang kende, en dat ik uit een lange relatie kwam van 7 jaar. Dat ik een burn-out had gehad. Dat vond ik juist heel fijn! Ik kon helemaal opnieuw beginnen, lekker anoniem, maar eigenlijk voelde het ook wel alleen. En schijnbaar dus ook spannend. Nog allemaal emoties waaronder eigenlijk dus een behoefte, maar wat ik nog niet goed kon overbrengen. Gewoon niet durfde.
Therapie en coaching
Ik had therapie en coaching opgepakt, ongeveer 3 á 4 jaar geleden en ik wist waar het weg kwam en toch overkomt het mij een 2e keer… Nee! Hoe krijg ik het voor elkaar! Deze drempel van toegeven was net zo erg, zo niet erger als de eerste keer! Ik vond mijzelf slap, een sukkel, dom, niks waard, en nog veel meer… Ik kwam thuis te zitten, het was niet te vermijden, het licht ging gewoon uit. Dit heb ik nog niet eens durven delen met mijn liefste dierbaren, maar dit ga ik nu wel eerlijk doen… Het voelde zo erg zelfs dat het van mij allemaal niet meer hoefde. Dat gat was heel donker…heel eenzaam en heel pijnlijk. Ik voelde me vlak en leeg…
Maar ineens ging daar gelukkig ergens het licht aan! Het kwam ergens ver, ver, vér in mij vandaan, maar het ging aan! Dat was het allerbelangrijkste!
Ik voelde wat ik wilde en dat was doen maar dan in de vorm van gaan voor mijzelf! Ik ging sporten en yogalessen volgen en al gauw volgde daarop het gevoel wat ook al langer eigenlijk aanwezig was, dat ik een paar dagen vooral juist eens even alleen wilde zijn, stilte, even helemaal niks. Maar ook dat ik voor mijzelf weer in beweging wilde komen.
Het klooster
Ik ging 3 dagen naar een klooster (eerst rustig opbouwen natuurlijk, ;)) op aanraden van een collega die deze plek goed kende. Ik ben gegaan en ik kijk hier nog steeds op terug als één van de mooiste momenten die ik mijzelf cadeau heb gedaan. Die serene rust om je heen, lieve mensen om je heen, gewoon weer echt je eten proeven, echt weten dat je in een bed stapt, simpelweg écht weten dat je zelf ook nog leeft en niet alleen leeft met een telefoon in de hand die je afleid en waar je zo ongeveer tegenwoordig je leven mee regelt.
Écht mensen zien die voorbijlopen, een boek écht lezen, aandacht ook volledig bij de meditatie momenten kunnen hebben. De momenten met de nonnen, het gebed, het voelde zo sereen! Alsof ik een flow zat. Tijdens het eten wilde ik wat zeggen, maar één van de nonnen ”sssstte” mij vriendelijk, doch dwingend, haha, ook daar werd niet gesproken.
Daar moest ik dan wel even doorheen.
Maar dus ook daar, was de aandacht helemaal voor jezelf. Mijn hoofd werd steeds rustiger, die constante stroom van gedachten ebde weg.
Ik ben er zonder verwachting ingestapt, met niet veel energie…
Ik ben er met een overtreffend enthousiasme en een dosis energie uitgestapt!!
Een paar weken later pakte ik nog een ander weekend waarbij ook de aandacht volledig op mijzelf gericht was. Alles waarbij ik telkens de aandacht naar buiten richtte, gaf ik nu terug aan mijzelf. Het voor mijzelf zorgen was weer ”aan”!
Dit weekend was wel met een groep, maar ieder was daarvoor zich of met vriendinnen, ik wilde bewust graag alleen.
Dit weekend stond in het teken van ‘lief voor je lijf”’ er was dan ook een milde vorm van detox aan gekoppeld, die ik de week ervoor al startte. Geen suiker, alleen maar salades, soepen en fruit. Het weekend zelf was nog iets strenger, maar ik hield het vol. Het eten wat we kregen, was heerlijk, oh ik had zo’n zin in eten;) Er waren volop yogalessen en je kreeg een overheerlijke massage, het was volledig verwennen, maar ook pittig, want het weinige eten hakte er wel in als je stiekem ook wel een Bourgondiër bent 😉 maar toch, ook dit ging helemaal goed, zin aan zoet had ik naderhand helemaal niet meer!
Dit weekend gaf mij weer een hele nieuwe lading energie bovenop die van het vorige weekend. Dit was écht ook zo bijzonder. Echt een supertof en gelukkig gevoel, in woorden eigenlijk niet te omschrijven, als ik dan kijk naar waar ik vandaan kwam, ik had mij lang niet zo goed gevoeld als dit moment en de tijd erna.
Ik kijk erop terug als een proces wat mij steeds dichterbij mijzelf heeft gebracht, ook al tijdens de studie, maar ook zeker al de jaren daarvoor. Ik leerde mijzelf steeds beter kennen, mijn emoties kennen, mijn behoeften, dat heeft mij gevormd in wie ik ben. Wat ik vooral moest leren en nog steeds aan het leren ben, hele belangrijks, is hoe ik hier dan mee om kon gaan. Hoe ik het aan wilde geven aan mijzelf en aan anderen. Ik negeerde mijzelf eigenlijk volledig. Dat is een hard besef richting jezelf. Omdat ik simpelweg niet die tools voor handen had om mijzelf mijn emoties toe te staan. Ik wist stiekem wel hoe het moest, maar ik had het al te lang laten oplopen. Waardoor ik het kwijt was geraakt.
Juist door emoties er helemaal even te laten zijn, ook al worden ze dan eerst groter, daarna worden ze echt minder. Natuurlijk heb ik nu nog soms moeilijke momenten. Als je eenmaal bekend bent geweest met burn-out klachten schijnt het zo te zijn, net als met een depressie, dat je er gevoeliger voor bent. Dat het eerder terug kan komen. Dat je op moet letten met energie verdelen. Dat blijft een lastig punt voor mij, zeker met de overtuiging om alles te moeten kunnen en zelf minder waard te zijn dan een ander. De moeten zorgen voor een ander. Die overtuiging is echt wel bijgesteld. Maar het is een gevoelig punt. Ik ben me er opnieuw goed bewust van geworden dat de valkuilen, delen zijn die in mijzelf aanwezig zijn. Deze delen waren alleen destijds eigenlijk mijn manier van leven, dat ging op de automatische piloot, mijzelf negeren, het wegdrukken van mijn eigen gevoelens. Nu ben ik gelukkig wél zover dat ik het van een afstandje kan bekijken. Nu zie ik het aankomen. Nu kan ik het vóór zijn. Of accepteren, zoals dat zo mooi heet. Of loslaten, nog zo’n leuke…;) Ik neem het nu met mij mee i.p.v. dat ik het wegstop. Het is namelijk een onderdeel van mij, hoe harder je het wegstopt, hoe harder het terug komt. Ik spar er nu gelukkig eerder over met een ander, ik kijk eerlijk naar mijn ontwikkeling hierin. Dit is een gedeelte wat bij mij hoort, bij mijn leven, het zal er altijd zijn, maar niet meer zo hevig op de voorgrond, want ik heb nu de tools in handen die dat mogelijk maken. Als het er gevoel er wel is, weet ik nu veel beter wat te doen.
En dat gevoel kwam sneller dan verwacht… voor ik het wist, kwam mijn volgende uitdaging er al aan…
Warme groet,
Marleen
Wil je mijn eerste blog lezen? Volg dan deze link;
http://relaxedopvoeden.nl/category/bloggers/marleen/