Relaxed opvoeden

De ontmoeting met Ingrid

Mei 1996.

Na vijf jaar vrijwilligerswerk bij de kinder- en jeugdtelefoon, besloot ik te stoppen. Het was een moeilijk besluit omdat ik het werk graag deed. Ik kwam mezelf tegen en werd geconfronteerd met mijn eigen verleden. De coördinatrice vroeg of ik nog een aspirant wilde inwerken omdat ze te weinig mentoren hadden.  Ik kreeg een week de tijd om hierover na te denken.

De aspiranten kregen een rondleiding door het gebouw. Toevallig had ik een telefoondienst van iemand overgenomen. De deur ging open en daar stond Ingrid. Ik kan me nog precies herinneren hoe ze eruitzag. Ze had heel kort, blond haar.  Ze droeg een spijkerbroek en spijkerjasje. Onder het spijkerjasje droeg ze een knalrood T-shirt met capuchon. Haar schoenen vielen meteen op. Ze droeg halfhoge, paarse veterschoenen. Op de een of andere manier maakte ze meteen indruk op mij. Na mijn dienst ging ik naar de coördinatrice en zei dat ik nog een keer mentor wilde worden maar alleen als ik mijn aspirant zelf mocht uitkiezen. Zij vond het prima en vanaf dat moment werd Ingrid mijn aspirant. De eerste keer dat Ingrid een dienst mee kwam draaien, klikte het meteen tussen ons.

Na mijn dienst moest ik meteen naar huis om mijn hond uit te laten, deze zat al uren alleen. Ik vroeg of Ingrid zin had om mee te gaan. Ik was helemaal niet opzoek naar een relatie en zou dit eigenlijk nooit aan iemand vragen die ik nauwelijks kende. Bij Ingrid had ik het gevoel alsof we elkaar al veel langer kende. In de buurt lag een natuurgebied met een vijver. Honden hoefden niet aangelijnd te worden en konden hier hun energie kwijt. Ingrid en gingen mijn hond ophalen om samen naar de vijver te gaan. Nadat we de gebruikelijk route gelopen hadden, gingen we op een bankje zitten. Hier hebben we heel lang gezeten. We hebben eigenlijk alleen maar gepraat en de uren vlogen om. Vanaf dat moment zagen we elkaar dagelijks.

Twee weken later, gaf Ingrid mij een brief. Hierin stond dat ze gevoelens voor mij had. De angst sloeg om mijn hart. Door alles wat ik had meegemaakt had ik ontzettend veel last van bindingsangst. Ik kon niet reageren omdat ik meteen bang was, haar weer kwijt te raken. Na een aantal dagen had ik nog steeds niets over de brief gezegd. Ingrid was erg onrustig en wilde weggaan. Op dat moment hield ik haar tegen. Ik had het gevoel dat wanneer ik haar niet zou laten gaan, ze nooit meer terug zou komen. Achteraf bleek dat ik dat goed aan had aangevoeld. We spraken over de brief die ze had geschreven. De gevoelens die zij voor mij had waren wederzijds. Ik vertelde dat ik het eigenlijk niet aandurfde, bang om haar kwijt te raken. Ingrid begreep me heel goed en vertelde dat ook zij, hier heel veel last van. Niet veel later kregen we een relatie. Twee jaar later, zijn we getrouwd.

8 juni 2018 .

We zijn 22 jaar samen, waarvan 20 jaar getrouwd. We hebben samen heel wat samen meegemaakt. Lief en leed hebben we gedeeld. Hoe langer we bij elkaar zijn, hoe beter we elkaar hebben leren kennen en hoe meer  ben ik van haar ben gaan houden.

Om onze trouwdag te vieren zijn we Zaterdag met het gezin gaan uiteten. Het  was erg gezellig en we hebben lekker gegeten Als klap op de vuurpijl kregen we van Mette en Lotta een waardebon om met z’n tweeën een nachtje weg te gaan. Zo lief! Alleen al het feit dat ze aan ons denken en zoveel moeite doen, doet me echt goed. Ik voel me dankbaar en ben trots mijn drie meiden!

Mirte&Co

Ben je benieuwd naar mijn verhalen?
http://relaxedopvoeden.nl/category/bloggers/mirteco/