Mijn kind in deze wereld
Verbinden, vertrouwen, loslaten.
De wereld is in beweging, misschien wel meer dan ooit. Kinderen moeten hier hun weg in zien te vinden. Hoe voelt dat als moeder? Hoe ga je daarmee om?
De kenmerken van een schoolplein
Het is een mooie dag en ik laat mijn hond uit. Ik kom daarbij altijd langs een kampeerboerderij. Vaak zijn er scholen die er hun kamp vieren en zo ook nu. Het hele veld buiten is bezaaid met kinderen. En voor wie het herkent: een plein of veld met kinderen heeft vaak dezelfde kenmerken. Groepjes kinderen die helemaal opgaan in hun spel, anderen die samen staan te smoezen, de onwijs populaire kinderen, het enkele kind die een beetje rondloopt op een plein (de ene vindt dat heerlijk en de
ander is toch wel echt alleen), en zo kan ik wel doorgaan.
Ouders achter de kinderen
Zo was dat nu ook. Er was een groep druk aan het voetballen, een jongen liep wat verloren met zijn hoofd naar beneden rond, er werd jongen- meisjes pakkertje gedaan en er waren kinderen aan het
bestuderen wat de buurman van de kampeerboerderij zoal in zijn afvalbak probeerde te proppen. Het zette mij onwijs aan het denken… waar zal mijn kind later zijn op het plein? Gek genoeg zal ik in
gedachten ook veel ouders achter al deze kinderen. Hoe spannend moet het voor hen zijn om hun kind zo los te laten?
O jee…
Bij het denken aan dat schoolplein, het idee dat hij ooit zelfstandig de wereld in gaat, werd ik onwijs verdrietig en ergens ook onrustig. Ik voelde vooral: ik wil hem beschermen, tegen al wat de wereld soms zo lastig en ingewikkeld maakt. Ik wil niet dat hij ooit zo ver van mij vandaan zal zijn. Hoe moet ik hem in godsnaam klaarstomen voor de wereld?
De wereld dichterbij dan ooit
De wereld van nu is al zo anders dan toen ik klein was. Wij hadden geen 
mobiele telefoon, whatsapp, digitaal pesten en ga zo maar door. De wereld is letterlijk dichterbij en ik moet zeggen dat berichten van bijvoorbeeld het nieuws, ook veel harder bij mij binnenkomen sinds ik moeder ben. Alsof je
ergens kwetsbaarder bent dan eerst.
Niet hip
Iets in mij denkt op dat moment dat hetgeen ik voel eigenlijk niet goed is. Je moet je kind toch juist loslaten? Vertrouwen hebben? Het is niet hip om te zeggen dat je dat lastig vindt. Of dat je je druk kan maken over dat wat komen gaat. “Ieder moet door die fase, ze worden vanzelf groot, dat is nog
zo ver weg”, zijn allemaal van die standaard antwoorden. Maar dan besef ik me dat ook dit hoort bij het ouders zijn. Dat het helemaal logisch en te verklaren is dat je iets wat je dierbaar is graag ‘heel’
wilt houden. Dat je hier als ouders je weg in moet vinden. Hè dat doet me goed!
Maar ja… hoe dan?
Dat je je kind toch los moet gaan laten staat als een paal boven water. Dat begint al vroeg, met letterlijk je kind in de armen van anderen leggen. Je kleintje achterlaten bij een oppas / opvang of vul zelf maar in. Met stapjes wordt dat loslaten steeds groter en meer en dat zal gaan met vallen en
opstaan.
Verbinden, vertrouwen, loslaten!
De echte basis voor het loslaten ligt in het verbinden. De verbinding met je kind, een voorbeeld zijn, je kind dingen leren. Maar ook de verbinding met jezelf als ouder, weten dat je het kunt. Daarmee komt er vertrouwen in het kunnen, de zelfstandigheid, maar ook het vertrouwen dat als iets niet of
minder goed lukt er ook weer opnieuw geprobeerd kan worden! Daarna kun je als ouder niets anders dan loslaten.
Nog even de tijd…
Op de terugweg naar huis kom ik weer langs het veld. Ik kijk anders naar het veld, ik zie niet meer zozeer in gedachten de ouders maar ik zie echt de kinderen. Bijna iedereen lijkt het op zijn of haar plekje naar het zin te hebben. Ik zie dat al die kinderen er toch maar zijn. Ik zie ook dat er voldoende mensen alert zijn op al deze kinderen, op hun welzijn. En dus ook alert zijn op de kinderen die het wellicht minder goed zelf redden. En vooral realiseer ik me dat ik als nieuwbakken moeder nog mag
leren. Leren te verbinden met mezelf, ik kan dit! Ik kan nu al in verbinding en vertrouwen mijn zoon loslaten, uiteraard in het klein. Maar dat is een mooie start voor dat wat komen gaat.
En ben ik de verbinding even kwijt… dan gok ik dat ik nog maar een rondje met de hond moet lopen. Natuurlijk wel aan de lijn… want als ik die loslaat…
