Jouw meisje…
Je zegt dat jouw dochter heel erg op je moeder lijkt. Het raakt je! De relatie die je had/hebt met jouw moeder is niet vlekkeloos. Ze geeft je niet wat je nodig hebt, dat heeft ze nooit gedaan. Ik twijfel er niet over dat ze wél haar best heeft gedaan. Het kwam alleen niet zo over, want jouw behoeftes waren anders.
Je hebt er vrede mee, dat het zo is gelopen. Alhoewel de tranen in je ogen springen… In al die jaren heb je een rol aangenomen die je niet past, een rol waarin je jezelf verantwoordelijk achtte voor de jongere gezinsleden. Een rol waar je je nog steeds in wringt.
Jouw dochter begint in al haar gedragingen op jouw moeder te lijken. Je wilde zelf, koste wat het kost, voorkomen dat jouw relatie met je dochter ook zo zou verlopen. Hier heb je zo je best voor gedaan en dit blijf je doen…
Wat voor jou nu misschien nog niet heel duidelijk is, is dat het gedrag van jouw dochter een cadeau is. Dat ze op jouw moeder lijkt, dat doet ze ook niet expres. Toch geeft het jou een vervelend gevoel! Dit had je al afgesloten en geaccepteerd…
Jouw dochter denkt er anders over en laat je haarfijn zien én vooral voelen waar je mee aan de slag mag. Waarom ze dat doet? Ze wil je zo graag gelukkiger zien, evenwichtiger, meer in contact met JOUW eigen behoeftes, JOUW eigen liefde…
Mooi he? Een echt cadeau… Ook al voelt het nu nog niet zo! Ik weet zeker dat het je veel gaat opleveren én daardoor ook jouw dochter gaat helpen. Durf jij de stap te nemen en echt met jouw eigen verhaal aan de slag te gaan?
Warme groet,