Gastblogger; Mijn sociale angsten de baas (deel 3)
Twee weken geleden hebben jullie het tweede deel kunnen lezen van deze blogreeks. Deze gastblogger blogt anoniem over haar sociale angsten in een driedelige blogserie. Vandaag het derde en laatste deel.
Solliciteren durfde ik nog steeds niet. Mijn faalangst, de druk, alles werd erger. Ik werd depressief en kwam steeds minder vaak buiten. Uitgaan met vriendinnen deed ik niet echt meer, en na 1 slechte ervaring wilde ik al helemaal niet meer. Toen ik in de kroeg was kreeg ik een angstaanval waardoor ik flauw viel. Heel erg gênant vond ik het. Toen ik op de dag een boodschapje wilde doen bij de supermarkt vlakbij huis kreeg ik nogmaals een angstaanval. Al die mensen, alles kwam op me af. Hier moest ik weg, zo snel mogelijk. Door deze ervaringen werd ik een soort van kluizenaar.
Mijn moeder was degene die aan de bel trok bij de huisarts. Eenmaal bij de huisarts te zijn geweest werd ik gelijk doorverwezen naar het GGZ. Na een paar formulieren te hebben ingevuld was de diagnose: Depressie en een sociale fobie. Ik kreeg eerst 1 op 1 gesprekken met een psychiater en daarna met een psycholoog. Ik moest alles opnieuw ‘’leren’’. Kleine rondjes om het huis heen lopen was daar een onderdeel van. Ook werd mij geleerd hoe ik met mijn gedachten om kon gaan. Na een tijdje 1 op 1 gesprekken te hebben gehad werd ik aangemeld voor een groepsbehandeling, een autonomiegroep. Een groep met alleen maar vrouwen tot 40 jaar. Dit vond ik natuurlijk ontzettend spannend. Maar ik wist van mezelf dat ik aan mijn problemen wil werken. Dus ik moest overstappen ondernemen wat ik normaal gesproken niet zou doen.
Na de eerste groepsbehandeling kwam ik terug bij de psycholoog en die gaf aan dat ze me alles heeft verteld wat ze kon vertellen. ‘’De theorie heb je’’ werd er gezegd. Ik zelf voelde mij totaal nog niet klaar om zonder therapie door te gaan. De oplossing was; nog een keer deelnemen aan dezelfde groepstherapie. De tweede keer vond ik wel minder spannend. Ik wist waar ik moest zijn en welke twee begeleiders ik zou krijgen. Wat ik nog wel spannend vond is dat er weer een nieuwe groep mensen kwam. Tijdens deze tweede ronde groepstherapie had ik zelf weinig in te brengen. Ik merkte dat de anderen waarbij ik in de groep zat veel meer behoefte hadden om hun verhaal te doen, dus ik hield mij op de achtergrond. Aan het einde kreeg ik mee dat ze vonden dat ik gegroeid ben, volwassener ben geworden en dat ik niet nog een keer groepstherapie hoef te doen.
Na de therapie was de vraag wat ik nu weer ging doen. Ik heb via de gemeente contact met een jobcoach. De jobcoach ging mij helpen om een plekje te zoeken voor vrijwilligerswerk of een werkstage. Uiteindelijk mocht ik op een gesprek komen bij samen vooruit. Met lood in mijn schoenen ging ik erheen. Ik kende het bedrijf nog niet, maar wat ik er over hoorde klonk positief. Het was in ieder geval laagdrempelig zei mijn jobcoach. Toen ik aankwam bij samen vooruit werd ik vriendelijk ontvangen. Ze wisten niet van mijn komst dus dat vond ik wel vervelend. Dit was verder geen probleem en ik kreeg direct een rondleiding. De sfeer in het bedrijf voelde direct al fijn. Ik voelde in ieder geval minder druk van bij andere werkplekken. Ik ben begonnen met drie dagen in de week, deze uren kan ik uitbreiden als ik er aan toe ben. Het is heel belangrijk voor mij dat ik structuur heb en onder de mensen ben. Als ik dit niet doe val ik snel terug in mijn oude patroon en kom ik het liefst het huis niet uit.
Een paar maanden ging het heel goed. Ik voelde me op zich redelijk, tot een tijdje terug. Ik kreeg een terugval en alles werd mij teveel. Op de 1 of andere manier blijf ik in deze cirkel en komen mijn dipjes om de zoveel tijd terug. De huisarts heeft gezegd dat ze dit vaker ziet en dat het heel normaal is. Doordat het bij mij vaak terug komt, is het waarschijnlijk biologisch bepaald. Ik heb gewoon dikke pech dat bepaalde prikkels niet goed worden overgedragen in mij hersenen. Kortom je kan er soms niet zo veel aan doen.
Wat ik nu van plan ben, is om nog meer te leren over mezelf. Ik ben er nog niet, maar ik werk er wel aan. Samen vooruit geeft mij de kans om verder te groeien, op een plek waar ik mij oke voel. Mijn doel is om straks ergens een ander werkplekje te hebben (ik denk eerst in een winkel), waar ik met een fijn gevoel, zonder angst (of in ieder geval minder angst) heen kan.
Ik hoop dat na het lezen van mijn verhaal u misschien dingen herkent en dat u weet dat u niet de enigste bent met angstklachten. Ook kunt u misschien denken, je stelt je aan. Iedereen ervaart dingen op hun eigen manier. De ene persoon in gevoeliger dan de ander. Iemand kan de hele wereld aan en een ander heeft al moeite met (voor anderen) iets kleins. Normaal ben ik zelf niet zo van het schrijven, maar het lucht toch een beetje op. Misschien een tip voor uzelf om ook eens je gedachten uit te typen?
Liefs.