3x waarom jezelf groot houden niet werkt… én lees mee want jouw stem telt!
Het is inmiddels vroeg donker, de feestmaanden staan voor de deur. Vaak is uitgerekend nu onze agenda stiekem overvol. Deze tijd spenderen we meer binnen, maken we het gezellig binnen nu het buiten vroeg donker is, kaarsjes aan, kachel aan, een wijntje, koffie of chocolademelk erbij, de kerstsfeer in huis halen, december voorbereidingen…
Wist je dat de winter juist in het teken staat van meer rust nemen, kijk ook maar hoe de natuur zich terug trekt, dat is niet voor niks. Dat is ook om in het voorjaar weer klaar te zijn voor nieuwe bladeren aan de bomen, nieuwe groei mogelijkheden, oogst mogelijkheden. Zo is dit ook voor ons. Die rust kunnen wij ook meer pakken. Kijken naar wat zich heeft ontwikkeld… wat bijzonder mooi was… misschien intens verdrietig, zwaar of pijnlijk, misschien nu nog wel. Waar ben je trots op?
En als je er aan toe bent, kijk dan eens naar de vragen, ik bedoel geen goede voornemens, maar écht wat wil je meenemen naar 2019 en juist niet, hoe ga je verder? Welke mooie gedachten zet je uit, voor jezelf voor de ander? Zoals Nelson Mandela zegt, voor alles wat je zomaar ineens kan overvallen, wat je overkomt, hoe moeilijk ook, voel het, ervaar het, het is oké. Loslaten betekent niet, dat je het wegduwt, negeert, het betekent dat je de gevoelens die erbij vrijkomen er laat zijn. Ik wil je symbolisch dan ook uitnodigen mee naar ”binnen” te gaan. Nu jij mijn blog erbij gepakt hebt wil ik je vragen, pak dat momentje, gun jezelf wat leesvoer ondanks de drukte en lees mee… Deel de taken die je hebt liggen voor de decembermaand, vraag hulp. Zeg vaker nee. Kies wat past binnen ook jouw eigen wensen. Ik heb geprobeerd het kort te houden, maar dat is me wederom niet geheel gelukt, excuses. Schenk dat drankje maar in… Het is de moeite waard…
Allereerst een vraagje; Ben je altijd eerlijk over je zorgen? Je teleurstellingen, de dingen die je raken? Slik jij emoties in of gooi je ze (er te snel) uit? Zeg je weleens Ja, terwijl je nee bedoeld? Houd jij jezelf groot? Mag je niet zeuren? Moet je dankbaar zijn? Denk hier eens rustig over na, geef eerlijk antwoord.
Zo heb ik bijvoorbeeld zo eerlijk mogelijk geprobeerd te spreken over mijn zwangerschap, het zwanger willen worden, de miskraam, de periode na de bevalling, want écht, ik voelde me helemaal niet goed. Totaal niet happy. Het moeder worden…Nope ik vond het niet altijd leuk. Ik ben stapelgek op dit mannetje, het is absoluut groots deze liefde, wauw echt ik wist niet dat het zo groot was. Maar ik vind het nog steeds zoeken. En heb ik soms gewoon een complete shit-dag. Dan wil ik meer eigen tijd, Marleen terug van vóór dat ik moeder werd, mijn relatie tip-top. Het andere moment leer ik juist veel meer in het moment te leven. Dan haalt de lach of de nieuwe ontdekking die Benjamin doet me terug naar nu, naar wat is en waar ik onwijs dankbaar voor ben.
Na de bevalling voelde ik me in een soort eenzaamheid terecht komen, een isolement. Ik moest zo wennen aan dit kleinere wereldje en ik dacht hoe ga ik er nou voor zorgen dat wat ik nu voel, niet opkrop. Ik voelde me leeg, ik voelde me somber, boos, ik kon niet genieten van Benjamin, ik wilde het liefst alleen een poosje weg. Wow, dat dus uitspreken was een hele drempel. Wegrennen terwijl je net een mooi wonder op de wereld hebt gezet. Maar die eerlijkheid over je gevoel kunnen uiten is immers wel wat ik mee wil geven aan mijzelf, aan anderen.
De kraamtijd leek heel even een roze wolk, maar ik vond het al vrij snel een donker grijze tornado. Mijn man was de eerste dagen ziek, de borstvoeding kwam niet op gang en achteraf bleek dat ook te kunnen komen, omdat er nog een stukje van de placenta was achter gebleven in de baarmoeder. Ik had wel vage buikpijn klachten en de borstvoeding lukte maar niet, ik werd er niet echt fitter op, ik dacht het hoort er vast bij, nog onervaren, het komt wel goed. Maar stiekem voelde ik me behoorlijk shit. Een slechte moeder, geen doorzetter, wat een issue was dat, rondom die hele borstvoeding. 2 weken nadat de kraamzorg weg was, verloor ik ineens veel bloed. En achteraf was dat telkens wel wat gebleven, zo ineens bloedverlies, pijnklachten, maar ik had geen koorts dus was er niks aan de hand, dat kreeg ik te horen en daar deed ik het mee. Maar de laatste keer bloedverlies was veel en ging behoorlijk snel, zodoende moest ik toch alsnog naar het ziekenhuis en bleek er inderdaad nog wat te zijn achtergebleven in de baarmoeder. Ik voelde hier ”Zie nou wel” mijn gevoel was juist!
Wat ik met de medische gebeuren ook probeerde, is het niet kunnen geven van borstvoeding te rechtvaardigen omdat ik het gevoel had, dat ik dit dit moest rechtvaardigen. Dat ik hier een verdomd goede reden voor moest hebben dat het niet lukte, omdat er zoveel meningen over zijn waarom je juist wel door moet gaan. Waarom dit zo goed is. Maar ik hoorde amper een gesprek over waarom je ook juist mag stoppen. Dus zeg maar stoppen, vóórdat je veranderd in een leeg, gezogen, somber stukje mens. Dit iets uit zijn verband getrokken geschreven, maar dit is, om duidelijk te maken dat er meer aandacht voor mag komen.
Dus wolla! Zie hier, het lichaam geeft dus juist veel signalen. Mijn onderbuik gevoel gaf al aan dat ik mij niet heel goed voelde en ook medisch gezien waren er dus waarschuwingen. Daarnaast mijn emoties kwamen en wilden eruit. Ik liep leeg.
Het is super knap geregeld binnen onze hersenen. Denk maar aan het waarschuwsignaal voor gevaar, je vlucht, vecht en bevries modus. Het automatisch terugtrekken van je vinger als je te dicht bij het vuur zit. Zo werkt het ook met je gevoel. Het bekende ”onderbuik gevoel wat je kan hebben bij bepaalde situaties, of aan zenuwen die je kunnen overmeesteren vlak voor bijvoorbeeld een presentatie of optreden. Een oudergesprek op school misschien. Examens, afrijden. Alles werkt met elkaar samen. zo ook met sportinspanning, het feit dat je gaat zweten is om af te kunnen koelen om niet overhit te raken….
En toch hoor je nog veel hoe we onszelf regelmatig overhit laten raken in gevoelens.. Stappen we zo door de zenuwen heen of slikken we verdriet in.. Gaan we conflicten uit de weg… Vullen we toch snel nog in en vormen (te) snel een oordeel… Wordt boosheid een uiting van machteloze frustratie… Of aard het maken van fouten uit in faalangst… We mogen en durven onze kwetsbaarheid niet te tonen…
Omdat het niet stoer is, of omdat het onzin is, niet aanstellen maar doorgaan houding, het is…………….kwetsbaar.
LATEN WE DIT DOORBREKEN… Moeders en ook de vaders die ik spreek vanuit de praktijk geven veelvuldig aan dat ze het gevoel hebben alles te moeten kunnen doen, ze ervaren stress, continue alertheid, moeders voelen druk, het moet goed gaan met de kinderen, wat is pedagogisch goed en wat niet, hoe krijg ik weer grip op mijn leven, hoe voelt mijn kind zich weer helemaal happy, hoe houden mijn partner en ik de relatie goed? Hoe kan ik er voor zorgen dat mijn kinderen niet gebukt hoeven gaan onder de stress van deze tijd? Hoe ga ik om met de intense emoties van mijn kind en hou ik daarnaast tijd en aandacht voor de rest van het gezin? Moeders voelen druk vanwege dat er veel gesproken wordt over zaken ná de bevalling, betreft dat we het liefst ook even binnen 2 weken weer strak in onze broek moeten zitten, het liefst ook nog even een rondje hardlopen en buikspieren doen, vaders moeten weer snel aan het werk. Ook een terugkomend onderwerp vanuit de ouders, weer innig verliefd willen/moeten zijn, intimiteit, (lees de sex weer up to date), de tijd samen weer terug.
Wake-up call?! We kunnen en moeten alles tegelijk. Het ”moeten” komt veelvuldig terug. Maar>>>>>> Leren kijken naar wat is en wat nodig is, daar wordt gemakkelijk over heen gestapt. Maar waarom? Is het de druk van de maatschappij, cultuur, hoe ging het vroeger dan?
Feiten Dit blijkt deels waar en deels spelen hoge verwachtingen en perfectionisme een rol, wat veelal voortkomt uit bijvoorbeeld je niet goed genoeg voelen, je persoonlijke waarden niet meer weten of niet meer volgen, omdat we weg gestapt zijn bij ons gevoel. Maar je koers vaar je juist vanuit je gevoel, dit besef, middels een stapje terug is een belangrijke factor. Take it easy. Het gras bij de buren is écht niet altijd groener…
Een ander feit is, over teleurstellingen, over een minder goed seksleven, over wat je eigenlijk moeilijk vindt of mist, een verzakte bekkenbodem, (wat? ja dat dus), praten,delen, het is nog een taboe. Het is raar, dat bespreek je niet. Vroeger redden onze moeders zich toch ook? En die en die red zich ook, dan moet ik het ook kunnen…
Waarom zijn we zo streng? Waarom houden we het in stand? Dus hierbij:
3x waarom je altijd groot houden niet goed voor je is: (Het zijn er nog meer maar eerst maar eens zo, stap voor stap 🙂
1. Als je, je af blijft vragen of je iets wel of niet kan delen, dan ga je de uitdaging niet aan, je leeft niet volop, dit is slechts schijn…Volop leven met alles erop en eraan zijn teleurstellingen en geluk. Dit bespreken, verdriet bespreekbaar maken, taboe’s verminderen en daarin elkaar kunnen helpen en (terug) vinden, erom kunnen lachen, je uitspreken en die tranen gewoon laten gaan. Dit is verbinding, en verbinding is wat ieder mens wil voelen. Ook jij, ook ik. Hoe jij je verhoud in relaties tot anderen in die verbinding en de inhoud van wat je deelt daarvan zegt veel over hoe je, je (nóg) gelukkiger kan voelen en positief ingesteld kan blijven. In feite help je altijd elkaar. Hoe mooi is dat?! ”Wat je geeft is wat je terug ontvangt”
2.Door jezelf altijd maar groot te houden houden we het ”Taboe” gevoel in stand, ”het niet aanstellen maar doorgaan” in stand. Hou op! Wie heeft dat bepaald. We gaan er écht niet aan onder door als we eerlijk zijn en nee het is juist niet negatief. Je bekijkt het eerlijk en in deze gesprekken ontstaan juist vaak de leukste humoristische momenten. Geluk en ongeluk, het één kan je niet leren kennen en voelen zonder het ander. Als je nooit ongelukkig bent, weet je simpelweg niet hoe écht gelukkig zijn voelt.
3. Als je gevoelens inslikt kan dit lijfelijk problemen veroorzaken, zere nek, schouders, spanningen die stress, maag- en darmklachten veroorzaken, en ook mentaal kan je, je zo ineens boos voelen, verdrietig, gefrustreerd. Vermoeid. Kortom je zit niet lekker in je vel. Geef gevoelens de ruimte. Zo ontstaat ”lichter” leven en je goed in je vel voelen.
Als laatste tip: Bekijk je gevoelens eens met een afstandje, doe alsof je, jezelf tegenover je zet op een stoel, en wees je eigen observator. Schrijf ze op bijvoorbeeld, hou het bij, gevoelens die terugkomen. Welke komen er vaak terug? Bij pijnlijke emoties, maak het bespreekbaar en vraag hulp als je er niet uitkomt. Echt doe dat als eerste. In deze steeds drukker wordende wereld, maatschappij en ontelbare mogelijkheden met het internet hoe we elkaar kunnen vinden en contacten, hoe er klakkeloos van alles over je gezegd kan worden, wat iedereen mee leest, hoe er getoond kan worden hoe het allemaal zo mooi kan zijn, de een het nóg leuker heeft dan de ander, de één nóg slanker is dan de ander, online-pesten bij kinderen en jongeren iets van alle tijd is, elkaar openbaarlijk met de grond gelijk kunnen maken, hebben we juist elkaar nodig in het ”echte leven” Het leven wat zich achter gesloten deuren afspeelt. Geef het door en open deze deuren!
JOUW STEM TELT
Jouw verhaal verdient een stem, voor jezelf, voor de ander! Daarom nodig ik jouw uit je verhaal te delen. Zodat jezelf meer openheid geeft aan je eigen verhaal, en daar zeker weten een ander mee verder helpt! Ga jij de uitdaging aan en wanneer je soms even helemaal denkt van waaaaahhhhh, help?! Open je dan meer deuren?Let’s do this! Klik hier en lees meer.
Verder wil ik je uitnodigen de inspiraties via instagram te blijven volgen want ik heb besloten voorlopig niet meer te bloggen. Ik kan mijn verwachtingen aan jullie niet waar maken op het moment om frequent te kunnen bloggen. Het kost mij teveel energie in de fase waar ik nu in zit en daar wil ik naar luisteren.
Uiteraard ga ik wel met het delen van jullie verhalen verder, dat staat hier los van, dit concept is juist waardevol omdat we elkaar via die wijze veel meer meenemen in open en eerlijk zijn. Geen gevoelens meer inslikken.
Dan wens ik je voor nu een hele fijne decembermaand toe en een liefdevol, relaxed, open en eerlijk 2019 vol met nieuwe mogelijkheden en kansen!
Warme groet, Marleen