Afscheid van een eerste tijdperk, van baby naar dreumes!
Nog maar een paar weken en dan sluiten we een periode af! Zo gek!
De tijd gaat zo snel…
De bladeren vallen alweer van de bomen, de Sinterklaas folder zit alweer in de bus, de tijd gaat zo snel. En bepaalde momenten in het jaar bevestigen weer hoe snel het eigenlijk echt gaat; zo ontzettend snel!
Hoogzwanger
Een jaar geleden was ik hoogzwanger en bijna uitgerekend. Alles was klaar voor de komst van onze zoon. We stonden aan het begin van een compleet nieuwe fase, en een eerste verjaardag leek zo ver weg. We moesten nog door zoveel fases en als we alle waarschuwingen moesten geloven zou niks meer hetzelfde zijn.
Van baby naar dreumes
Als ik terugkijk op het jaar is het eigenlijk zo bizar. Wat een ontwikkeling maakt zo’n kleintje door het eerste jaar. Van een weerloos ‘hoopje’ mens, tot een zelfstandig mannetje met een duidelijk eigen plan en mening. We zien elke dag nieuwe dingen van zijn karakter, voorkeuren en begint hij meer en meer de wereld te ontdekken. Hij eet veel dagen mee met wat wij eten, heeft echt een soort schema en heeft qua kletsen de genen van zijn moeder (oftewel, de hele dag aan het woord). En het mooiste is nog wel dat hij eigenlijk geen flessen meer zou hoeven hebben over een maand, maar wij genieten er zo van om ze te geven, dus daar denken we nog even niet aan.
Terugblik
Als ik bij eerste verjaardagen van andere kinderen in mijn omgeving was vond ik het altijd ergens heel gek. Het maakte me altijd zo bewust van de term ‘een jaar’. Ik realiseerde me dan altijd wat ik in dat afgelopen jaar allemaal gedaan had, en waar de ouders van de jarige een jaar mee bezig waren geweest. Ik kwam dan toch altijd tot de conclusie dat mijn jaar bol had gestaan van mijn eigen plannen en keuzes en dat de ouders een jaar hadden gehad in het teken van hun kind! Luiers verschonen, slapeloze nachten, veel verzorgen, zo’n groot contrast met mijn jaar. Ik dacht altijd, zij hebben een jaar overleefd en ik heb geleefd!
Trots
Maar als ik nu zelf terugkijk op het eerste jaar voelt het zo anders. Ik ben zo trots, trots op mijzelf als moeder maar net zo trots op mijn man als vader. Wat hebben wij dit jaar genoten! Het heeft totaal niet gevoeld als een jaar van overleven, alleen maar luiers en alleen maar zoeken naar de gebruiksaanwijzing van ons mannetje. Maar ik kijk terug op een jaar met zoveel geluksmomenten. Als je ‘s ochtends zijn kamer in komt en hij geeft je een grote glimlach of het moment dat hij papa of mama zegt (al snapt hij nog niet direct dat wij dat zijn, maar dat geeft niet). Tuurlijk hadden wij ook zat momenten dat het soms pittig was, maar dat staat zo niet in verhouding tot al het geluk. Grappig om te merken dat als ik naar anderen keek ik vooral het praktische (ver)zorgen zag, en niet alle liefde en mooie momenten.
Dreumes!
En nu bijna een dreumes… het jaar waarin hij gaat leren lopen, veel meer praten (nog meer?),
waarbij zijn karakter steeds duidelijker zal zijn. Een jaar waarin we hopelijk blijven genieten met elkaar. Maar waar ik me ook heel goed realiseer dat het een jaar word van veel meer opvoeden. Nee je vingers mogen niet in het stopcontact, als je niet wilt eten hoef je je lepel niet te lanceren tegen de muur, een poes vindt het niet leuk als je aan haar staart trekt, en ga zo maar door… Van letterlijk veel zorgen naar samen de wereld ontdekken!
Zin in!
Ik heb er zin in! Meer dan ik ooit had gedacht. Maar heel soms zou ik wel willen dat hij weer lag te snurken in mijn vest als kleine baby. Maar ach… zo zal elke fase wel zijn dingetje hebben.