Als je kind geopereerd moet worden, geeft dat een rot gevoel. Dat is nogal zacht uitgedrukt. Emoties en gevoelens van verdriet, medelijden en zorg schieten door je lijf. Het liefst wil je alle pijn overnemen van je kind. Maar dat gaat niet. Hij moet die operatie ondergaan. Het is zijn proces. Begeleiden en ondersteunen is je rol als ouder, overnemen is niet iets wat je kunt doen of waar je mee helpt. Dat geldt voor alle opvoedperikelen en -fasen en dus ook met een operatie. Niets aan te doen, wat moet dat moet.
Mijn zoon is 15 jaar en de operatie vond plaats op de eerste dag in de herfstvakantie. Het hele gezin is mee om hem te ondersteunen, want kleine broer (10) heeft ook vakantie en papa heeft ook een paar dagen vrij genomen. Het is een kleine, niet gevaarlijke ingreep. Maar de intense gevoelens zijn er bij mij niet minder om. Er komt wel een (licht) besef bij me op en een steek in mijn maag bij het idee als ouders hiervoor staan als je kind ernstig ziek is. Het is echt niet voor te stellen, hoe dat moet zijn. Verschrikkelijk! Snel weer wegduwen dat gevoel en back to reality.
We hebben het eerder meegemaakt toen hij 5 jaar was. Toen was er ook al een operatie. Emotioneel had ik het toen te zwaar om met hem mee te gaan richting operatiekamer. Als moeder gaan huilen, kan dan gewoon niet….Mijn man was toen de reddende engel. Nu was de deal gemaakt dat ik wel mee zou gaan. Natuurlijk kan ik het nu aan, hield ik mezelf voor.
Respect
Ik wil beginnen met het uiten van een diep respect voor alle verpleegkundigen, anesthesie medewerkers, dokters en alle andere zorg-medewerkers, die werken rondom een operatie van een kind. Wat een ontzettend lieve zorg, duidelijke uitleg, zorgvuldige begeleiding en goede ondersteuning. Chapeau!
Daar stonden we dan om 8.30 uur op de kinderafdeling-dagopname en mijn zoon trok een operatie hemd (jurk) aan en paste met zijn bijna 1.80 meter amper in het bed. Er zijn nog een stuk of 5 kleine kinderen en een meisje van zijn leeftijd en lengte, die ook het lot van een operatie staan te wachten. Hij ziet eruit als een vent, maar op zulke momenten blijft hij toch je (kleine 😉) kind. Hij is zenuwachtig en weet niet wat hem te wachten staat. Hij schaamt zich kapot in zijn ziekenhuis outfit, maar blijft lief, vriendelijk en met een glimlach en het is zelfs een beetje gezellig met elkaar rond het ziekenhuisbed. De lieve verpleegkundige legt de procedure uit, geeft hem een paracetamol en binnen een uur is hij aan de beurt.
Operatiekamer als warm nestje
Als het zover is, mag ik meelopen naar de operatiekamer. Ik krijg een netje om mijn haar en een schort om. Ondertussen houd ik het been vast van mijn kind en knijp er af en toe bemoedigend in. Ik zie de zenuwen in zijn ogen en voel ik dat ik ‘steady’ moet blijven. De operatiekamer is vol met mensen en iedereen geeft ons een hand, het operatie bed wordt opgemaakt en er wordt rustig, gezellig en met een grapje gesproken onder elkaar. Het is een warme, gezellige kamer met een mooie print op de muur. Mijn zoon gaf dat achteraf aan als heel prettig te hebben ervaren. Hij had een witte, steriele, stinkende kamer verwacht. Maar het was een fijne plek om te zijn. De dokter gaf vervolgens de laatste uitleg wat er zou gaan gebeuren en toen was het woord aan de anesthesioloog. Een toffe peer, die op een interessante manier vertelde dat hij duiken als hobby heeft en dat het zwemmen onder water alles te maken heeft met ademhalingstechnieken. Die lieverd van mij doet de opgelegde oefeningen goed na, kijkt mij nog een keer aan en ik houd hem vast. En hij is al in slaap.
Het was een mooi, vriendelijk, maar intens moment. Ik ging weer naar de afdeling en zou weer bij hem mogen zodra hij in de uitslaapkamer zou arriveren. Na een half uurtje was het zover. Hij lag in diepe slaap en de dokter kwam uitleggen dat de operatie was geslaagd. Thuis krijg in mijn puber ontzettend moeilijk wakker, dus hoe zou dat hier gaan? Het duurde even, maar ik kreeg hem wakker. Lekker suf, maar gelukkig zonder pijn en het eerste wat hij zei: “Ik moet een poep laten” en hij lag te grinniken. Dus, het ging weer goed met hem was mijn conclusie en we hebben even gelachen samen.
Persoonlijke aandacht
Ik ben trots op mijn kind en natuurlijk ook een beetje op mezelf. Het is nogal wat als je kind wordt geopereerd. Maar door een super zorg en lieve aandacht is het goed te doen. De berichten over de ontwikkelingen in de zorg en de hoge werkdruk voor zorgpersoneel, baart me dan ook zorgen. Persoonlijke aandacht is zo’n belangrijk onderdeel in het hele zorgproces. Dat geldt voor alle patiënten of cliënten, jong en oud. Op persoonlijke aandacht lijkt het eerst bezuinigd te worden, omdat zorg medewerkers geacht worden om prioriteiten te stellen. Men kan niet anders. Ik hoop dat er een nieuwe generatie opstaat, die graag in de zorg wil werken. Ik hoop dat de zorgbranche de terugkerende problematieken rondom tekorten aan personeel op kan lossen. Ik heb veel werkervaring in het ondersteunende, secretariële werkveld van de zorg en draag zo mijn steentje bij aan deze mooie branche. Door respect te uiten voor zorg personeel kunnen we in ieder geval allemaal een steentje bijdragen.