Oude liefde roest niet
Oude liefde roest niet. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Er is dan ook veel gebeurd de afgelopen weken, waardoor er in mijn hoofd geen rust was om te schrijven. Gek genoeg waren het geen gebeurtenissen die interessant genoeg waren om over te schrijven.
Ik krijg van mijn omgeving steeds het advies om iets te zoeken om mijn hoofd mee leeg te krijgen, een hobby. Tja…. Ik hou erg van lezen, maar daar wordt mijn hoofd niet bepaald leeg van. Sterker nog, het vult mijn hoofd alleen maar. Mijn moeder stelt haken voor, of in elk geval handwerken. Dat vond ik vroeger best leuk, maar de geborduurde tafelkleden liggen nu opgeslagen in de kast, te wachten totdat er een moment komt dat de kinderen er geen rommeltje van maken aan de eettafel. Tot dan voldoet het tafelzeil van Kitsch Kitchen prima. En een stapel gehaakte pannenlappen (want je moet ergens beginnen om het haken te leren), daar zit ook niet op te wachten. Nee…. We zoeken rustig verder.
Er is wel iets waar ik blij van word, maar waar ik een innerlijke strijd over heb gevoerd of ik er wel aan toe moet geven. Al sinds mijn jeugd speel ik graag computerspelletjes. Ik heb twee broers, dus animo thuis was er genoeg. We hadden een Atari vroeger. Daar hebben we heel veel uren plezier van beleefd. En vanaf het moment dat mijn broertje zijn allereerste GameBoy kreeg in 1989 (hij was er zo een die op vliegvelden niet van uren wachten hield tussen de verschillende vluchten in en op onderzoek ging. Lees: de douane gek maakte door op knopjes te drukken), was mijn liefde voor Nintendo geboren. Na enkele jaren kreeg ik mijn eigen GameBoy en speelde ik samen met mijn jongere broer. Samen investeerden we uiteindelijk in de Super Nintendo en weer enkele jaren later in de Nintendo 64. We konden er onze ei in kwijt en we vulden elkaar aan. Daar waar hij bij een spel beter was, nam hij voor zijn rekening en als ik ergens beter in was, dan mocht ik. Ik zal eerlijk zeggen dat we heel veel uren eraan hebben besteed, die we beter in ons huiswerk konden stoppen. Maar mijn resultaten leden er niet onder. Mijn broer is nu nog steeds groot liefhebber van spelletjes, in allerlei vormen. Ik heb het laten liggen, mijn man was er niet zo’n liefhebber van.
Nu hebben we kinderen. Enkele jaren geleden haalden na een verbouwing de oude Nintendo 8-bit van mijn man uit de kast. Via een site waar je oude spelletjes kon kopen, hebben we Super Mario en Pacman bijgekocht. De kinderen werden er blij van…. En ik ook. Omdat wij als eerste aan kinderen waren begonnen, werden we op een gegeven moment als afvalbak gezien voor oude spelcomputers. Van mijn broers kreeg ik onze oude Nintendo 64 en een Xbox 360. We begonnen met racen: Mario Kart 64. Een klassieker waar beide kinderen helemaal bij uit hun dak gingen. En ik ook. Ik werd eigenlijk nog blijer van mijn oude liefde ‘Zelda’. Ik ben er weer enkele avonden voor gaan zitten, maar omdat mijn man de liefde niet deelde en de Nintendo boven op een logeerkamer staat, heb ik het maar losgelaten. En toch jeukte het elke avond. De Xbox bleek toch niet helemaal hun ding. Misschien dat ze mijn liefde voor Nintendo hebben overgenomen? Wie zal het zeggen?
Een jaar geleden begon Phileine te hinten dat ze eigenlijk wel wilde sparen voor een Nintendo 3DS. We hebben het er met haar over gehad. Het is natuurlijk niet goedkoop en de spelletjes moet je ook los kopen. Ze had haar besluit genomen en was al aan het uitrekenen hoeveel maanden ze nog moest sparen. Haar snoetje met Sinterklaas toen ze de 3DS uitpakte is niet beschrijven. En haar broertje ook. Samen met mijn moeder hebben we mijn oude jeugdliefde doorgegeven aan de nieuwe generatie. De oude spelletjes van de Nintendo 64 kun je tegenwoordig ook voor de 3DS kopen. Er ging weer iets kriebelen. Ik betrapte me erop dat ik ’s avonds als de kinderen in bed lagen stiekem op hun 3DS Zelda aan het spelen was. Het was dan ook ideaal: niet meer ongezellig boven op de logeerkamer, maar gewoon samen op de bank met mijn man. Hij las een boek of keek TV en ik zat ernaast te multitasken.
Volgende week ben ik jarig. Er wordt uiteraard gevraagd of ik nog wensen heb. Ik ben eruit. Ik zou graag iets willen waar ik mee kan afschakelen en waar ik mijn hoofd mee leeg kan krijgen. Waarmee ik word uitgedaagd en waar ik blij van word. Ik heb dan ook mijn familie gevraagd om bij te leggen, zodat ik in mijn oude liefde ‘Zelda’, maar dan in een modern jasje, kan investeren.
Ik kijk nu al weken uit totdat ik de winkel in kan. Ik denk wel dat ik voor mezelf het ouderlijk toezicht met tijdslot erop zal moeten aanzetten. Ik heb dan geen huiswerk voor school meer, maar er zijn nu wel bepaalde plichten waar ik niet onderuit kom. Maar dat maakt niet uit, voor mij en Zelda is er alle tijd van de wereld.
Warme groet,
Jacqueline
( Voor mijn andere blogs druk hier )