Marlieke Willik is moeder van twee dochters, Eva (2010) en Liza (2014). Samen met haar gezin is ze een halfjaar geleden naar Zwitserland geëmigreerd. Wat een stap! Over hun leven daar vertelt ze op haar blog ‘Love that!‘, maar niet alleen daarover; ze schrijft over veel verschillende onderwerpen. Nieuwsgierig? Neem een kijkje! Deze week vertelt zij voor mijn rubriek over het moederschap, hoe zou het zijn om met je kinderen te emigreren? Lees mee!
Is het moederschap zoals je het verwacht had?
Er zijn aspecten die ik totaal niet verwacht had. Bijvoorbeeld de liefde die je voor
je kindje voelt. Man, overweldigend! De leeuwin die in je naar boven komt als iemand
je kind pijn doet. Pas maar op voor deze moeder. Ik zet namelijk ieder ander (klein)
kind gelijk terecht, aan mijn baby kom je niet! De angst of je alles wel goed doet.
Tuurlijk doe je het goed, maar soms knaagt het toch. De zorgen die je hebt
wanneer je kleintje ziek is of niet lekker in haar vel zit. Maar ook hoe ontzettend
en ongelooflijk trots je kan zijn op jouw kind! Het is van jou en het loopt, het
kletst al ver voordat ze dat moet doen of het kan al onwijs goed tellen. En in ons
geval ook nog het feit dat de oudste na de emigratie zo snel geïntegreerd is.
Vriendjes heeft en in het Duits steeds sneller mee kan. Trotser dan trots.
Zijn er dingen die je niet van jezelf had verwacht als moeder?
Ik ben nog steeds een luie donder wat betreft het huishouden, maar in tegenstelling
tot vroeger probeer ik de kinderen (en onszelf) zo goed mogelijk een voedzame
maaltijd voor te schotelen. Ik probeer redelijk creatief te doen met de kids en ze
zo goed mogelijk dingen te leren. Maar wat ik echt niet verwacht had: ik ben een
beetje zoals mijn eigen moeder geworden! En daar ben ik zeer trots op!
Wat valt je tegen?
Mijn leven is op dit moment heel erg gericht op de kids en dat vind ik weleens
moeilijk. Ik kan geen stap verzetten of er staat er alweer eentje aan mijn broek.
Dit wordt vast weer makkelijker als Liza wat ouder is, maar soms verlang ik ook
overdag een beetje naar me-time. Al is het alleen maar om op mijn gemak de was op te
vouwen.
Wat zijn je onzekerheden als moeder?
Ik denk dat iedere moeder dezelfde onzekerheden heeft. Doe ik het wel goed? We zijn
een half jaar geleden geëmigreerd. De focus is daardoor heel erg komen te liggen op
het laten integreren van de oudste. Ze gaat pas volgend schooljaar naar school,
terwijl ze in Nederland al een half jaar geleden was gegaan. Je blijft natuurlijk
altijd vergelijken en ik merk dat ze de dingen die haar Nederlandse
leeftijdsgenootjes doen, zelf echt nog niet kan. Logisch, maar toch! Uiteraard blijf
ik ook altijd bezig met of ik ze wel genoeg aandacht geef. Maar ze moeten zich toch
ook zelfstandig kunnen vermaken?
Wat vind je mooi aan het moederschap?
De onvoorwaardelijke liefde. De knuffels die je krijgt. De kusjes. De spontane ‘ik
hou van je’s’. De lachjes, de ondeugende fratsen en de ontdekkingen. Wat dacht je
van Liza (net 1) die een enorme knetterwind laat en dan voor het eerst heel verbaasd
naar beneden kijkt. Dat is genieten.
Wat niemand je had verteld:
Dat alleen naar de wc gaan echt hemel op aarde is!
En alleen naar de supermarkt gaan is ook een topuitje!