Depressieve mama, mijn gevecht
———-Deel 2————
Depressieve mama, mijn gevecht. Op naar huis met een soort van blijdschap dat het gelukt was. Maar ik werd ook heel heeeeel moe. Ik kon mij er aan toe geven. Even geen zorg meer voor mijn kinderen, maar alleen nog maar voor mij zelf. Ik kon even adem halen. En dat deed ik. Heel kort. Want we hadden mijn spullen gepakt en zijn door gereden naar Hardenberg. Tijdens de autorit van ongeveer een half uur heb ik Ronald heel serieus gevraagd of hij nu niet liever bij mij weg wilde. Want dat zou ik begrijpen met de staat waarin ik nu was. Maar nee, hij zei mij heel duidelijk dat ik vanaf het eerste moment dat wij elkaar ontmoetten, heel eerlijk was geweest en dat wij hier samen voor gingen vechten. Dat wij hier samen uit zouden komen.
Even daarna reden we langs een spoor, daar kwam onze humor weer naar boven; als je jezelf van kant wil maken, het kan hier zei Ronald mij waarop ik reageerde dat het in ieder geval mooi dicht bij was. We hadden lol. Want we wisten allebei heel erg goed dat dit niet is wat ik daadwerkelijk echt wilde.
We kwamen aan op de Paaz en mochten gaan zitten in een kamertje. Nog eens het hele verhaal doen en daarna een rondleiding. Toen ging Ronald naar huis. Ik voelde mij verschrikkelijk eenzaam, alleen, leeg, woest, verdrietig, schaamte, vol in mijn hoofd. Het liefst borg ik mijzelf op in mijn kamer en kwam er niet van af. Maar dat is uiteraard niet de bedoeling. Ik was mijn regelmaat helemaal kwijt en daar werd het terug gebracht. Ik kon dat prima volhouden, geen enkel probleem en geen vuiltje aan de lucht. De eerste middag en avond liet ik voor wat het was. Wel werd mij gevraagd of ik bij het avond eten Oxazepam wilde, nee dat wilde ik niet.
Ik ging met hun in een fikse discussie want die ochtend werd ik wakker en kwam beneden in mijn pyjama, ik stond in de woonkamer en stond te plassen zonder dat ik het door had. Ja toen ik het warm voelde worden langs mijn benen. Ik vond dat echt te erg, ik schaamde mij verschrikkelijk, vond het mens onterend en zei meteen die oxazepam komt er bij mij niet meer in met een fikse huilbui er op volgend. En dat had ik de verpleging daar ook heel duidelijk gemaakt. Het werd besproken met de psychiater, het werd geaccepteerd. Wel werd het mij 3 keer op een dag gevraagd maar ik zei altijd nee.
Die eerste avond werd mij ook gevraagd of ik Temazepam wilde, dat was een in-slaap-komer. Want ik kon de laatste tijd steeds moeilijker in slaap komen waardoor ik haast niet meer sliep. Dat is wel erg belangrijk, dat je je slaap hebt/behaald. Weer in discussie want ik was veel te bang dat ik lam werd gelegd en niks meer echt zou kunnen voelen. Want ik moest dan ook weer van al die troep af. Ik heb toen zelfs nog met Ronald gebeld hier over en hij zei me dat dat misschien toch wel verstandig was want net zoals de verpleging had gezegd, ik was daar onder goede controle en ik kon en mocht tot rust komen. Uiteindelijk heb ik dat elke avond dat ik daar sliep de Temazepam geslikt en zelfs even toen ik thuis was. Ik sliep weer en ook redelijk op tijd.
De dag er na op de Paaz klopte ik bij iedereen aan die daar geen patiënt was; Weet jij mijn behandelplan al? Is mijn behandelplan al klaar? Hoe gaat mijn behandelplan er uit zien? Wanneer is die er nou? Want ik wil beter worden en aan mezelf werken! Ik heb er nu de tijd voor, ik zit hier en heb geen kinderen om mij heen die tijd van mij vragen. En toen werd ik op kantoor geroepen van het afdelingshoofd meende ik. De boodschap was dat ik daar mee moest stoppen. Het behandelplan komt nog, maar ik was hier niet voor niets, ik mocht uit rusten, slapen en bij komen. En dat was het voor nu. Ik zei dat ik dat vreemd vond en dat kon toch niet?? Want dan werd ik toch niet beter??!! Maar ik kon het daar mee doen. Wanhopig voelde ik mij. Na 2 dagen ging ik het maar accepteren want het werd niet anders. Ik heb Ronald gezegd dat ik de kinderen hier niet aan bloot wilde stellen. Dus ze mochten niet komen van mij. En heel stiekem wilde ik ze ook even niet zien. Dat vond ik een heel beangstigende gedachte, dat ik ze niet wilde zien. Ze waren bij mijn ouders en ik dacht dat ze het daar veel beter zouden hebben dan bij mij. Ik voelde mij zo schuldig daarover. Het was zo raar.
De vraag kwam Ronald of mijn moeder, ik weet het niet meer, wat er tegen de kinderen gezegd werd. Ik zei; jullie moeten vertellen dat ik ziek ben en daarom ergens even heen moet maar dat ik wel weer thuis kom. En vertel ze elke dag dat ik enorm van ze hou en dat het niet aan hen ligt maar aan mij zelf. Ik wil dat er niet gelogen word tegen de kinderen. Hoe klein dat ze zijn. Je hoeft ze niet in detail alles uit te leggen, maar dat ik ziek was is niks aan gelogen. Dat was iedereen ook wel met mij eens uiteindelijk. Het einde naderde van mijn verblijf op de paaz, want ik moest naar huis omdat daar ‘alles’ gebeurt, daar is mijn leven, daar is mijn gevoel, daar is alles. Ik zag er als een berg tegen op. Eigenlijk wilde ik helemaal niet naar huis.
Ik mocht eerst op weekend verlof, in mijn eigen bed slapen maar de kinderen bleven bij mijn ouders. De zondag gingen we naar mijn ouders toe, mijn kinderen voor het eerst na een week weer zien. Ik was moe, gespannen en emotioneel maar toch ook helemaal bevroren. Want ik had een muur opgetrokken om even niks te hoeven voelen. Maar niks hield het tegen, ook mijn geweldige muur niet. We zijn met ons 4en naar het bos geweest en toen…. 
Toen heb ik pas voor het eerst in mijn hele leven gevoeld wat genieten is. (Ik moet meteen weer huilen met het moment dat ik dit schrijf.) Het was overweldigend. Want ik had nooit van mijn leven genoten, althans niet met elke vezel van mijn lichaam, niet zoals daar in het bos. Het was… bijzonder en raar want ik kende dat gevoel niet. Ik durfde mijn kinderen niet lief te hebben, ik durfde niet alle liefde te voelen die ik voor ze heb, want het is veel… heel veel. Zo veel dat ik moet huilen als ik er aan denk. Ikzou willen dat ik al die liefde ik heb, hun kon geven.
Ik moest eerst weer terug naar de Paaz en ook nog even een gesprek met UWV tussendoor. Bij UWV werd al snel duidelijk dat er voorlopig nog niks ging gebeuren en dat ik eerst maar weer het leuke van het leven moest gaan ontdekken. Dus ik bleef in de ziektewet. Dat was de eerste opluchting. Ik mocht nog even aan mijzelf werken. Ik kon adem halen.
Toen was daar het eind gesprek, het ontslag gesprek zoals ze dat noemen. Ik zei, omdat het zo hoorde dat ik graag naar huis en mijn kinderen wilde, maar inwendig ging ik kapot. Ik vond het dood eng en werd zenuwachtig bij het idee alleen al. Maar ik zei het niet. Ik ging, want vroeg of laat zou het er toch van komen. Het crisis team deed ook huisbezoekingen en dat kreeg ik ook. Net zo lang nodig was, want ik werd overgedragen aan Dimence. Daar kreeg ik 1 op 1 therapie, dat als eerste. Daarnaast heb ik 2 groepstherapieën gehad. Ik pakte alles aan wat hun mij aanbevolen want nog steeds wilde ik beter worden. Ik had mijn vechtlust weer terug gevonden. En ik kon weer kijken en lachen met onze kinderen. Dat is zeker niet vanzelf gegaan.
Het was enorm heftig om naast aan mijzelf te werken ook volle aandacht te hebben voor de kinderen. Ik heb dat vrij vlot aangegeven ook en daar heb ik thuisbegeleiding voor gehad, die ik al een keer eerder had gehad. Ze bracht samen met mij weer regelmaat in mijn dagen en huishouden. En zo werd er ook echte tijd ontwikkeld voor de kinderen. Want ik vond dat ik wat goed te maken had met hen. En nog vond ik het lastig. Want ik had ook nog zo mijn vele minder goede dagen zoals ik ze noem. Maar stukje bij beetje werden de minder goede dagen steeds minder en de betere dagen steeds meer. En toen dat eerste kantelpunt er was dat ik dat ontdekte wist ik dat ik op de goede weg was. Maar wat een weg heb ik af mogen leggen, alleen en samen met Ronald en onze kinderen. Als ik een mindere dag had en soms nog heb, en die waren echt niet mals, zei ik het ’s ochtends altijd meteen tegen de kinderen. Ik zei dat ik een minder goede dag had en dat het niet aan hen lag maar aan mij zelf. Maar dat ik er wel alles aan probeerde om het zo leuk mogelijk te hebben samen. En ja ik sleepte mij er vaak echt door heen, door die ellen lange dagen. Want zo voelden de dagen voor mij aan. Alsof 1 uur wel 2 uur duurde bij wijze van. Wat was ik blij dat hun beide nog een middag slaapje deden want ik deed mee. Alleen was dat niet altijd handig want soms kwam daar door weer een beetje klad er in, in mijn ritme.
Alles kostte mij zo veel energie. Ergens ‘simpel’ een uurtje koffie drinken kostte mij de rest van de dag en de volgende dag om weer op krachten te komen. Want ik moest met weg gaan al denken aan alle dingen die ik voor de kinderen moest meenemen, die mochten het immers aan niks ontbreken. Vervolgens de weg er heen, het daar zijn, en dan nog de weg terug. En dan ook nog hoe waren de kinderen bij thuis komst en hoeveel energie had ik nog? Want de kinderen moesten ook nog verzorgt worden qua eten, drinken, luiers, douchen/badderen en naar bed gaan. En alleen dat al was veel, heel veel voor mij. Vertel dat maar eens iemand, leg het maar eens uit. En dat het niet aan de kinderen ligt en ook niet aan de handelingen. Om nog maar niet te spreken over het enorme schuld gevoel wat ik had die zo op mijn schouders drukte al die tijd en nu soms nog. Stukje bij beetje leerde ik voor mij zelf zorgen. En dan ging het niet om verzorging of voeding, nee om voor mijn ziel te zorgen. Want dat ik altijd al meer had gevoeld dan ‘anderen’ was mij al wel duidelijk maar nu helemaal. Het maakte dat ik een ommekeer maakte in alles. Ik heb toen alles, maar dan ook echt alles op een laag pitje gezet wat maar kon. Want ik mocht alles weer opnieuw leren maar dan op mijn manier. De manier die bij mij paste. Bij mij en mijn gezin. Ik mocht het nu zelf bepalen allemaal en dat werd niet meer voor mij gedaan. Samen met Ronald gingen wij ons leven als gezin opnieuw bepalen.
——–volgende week deel 3——–
Warme groet,
Melanie
( Deel een gemist? of andere blogs van mij lezen druk hier)