Relaxed opvoeden

Laura Collin is moeder van twee prachtige kinderen, Damiën en Daelyn. Haar zoontje is chronisch ziek, hij is geboren met een aantal neurologischeaandoeningen en heeft daardoor ook lichamelijke problemen. Haar man Dave heeft door een bedrijfsongeval lichamelijke beperkingen en lijdt daarnaast aan een dysthyme stoornis (langdurige vorm van depressie). Een gezin vol beperkingen dus, maar Laura ziet dit liever als uitdagingen. Een positieve, sterke vrouw! Zij schrijft over haar gezin en andere dingen die haar bezig houden op www.lauracollin.nl. Lees hier haar beleving van het moederschap en neem daarna absoluut een kijkje op haar blog!

Is het moederschap zoals je het verwacht had?

Absoluut niet! Ik had verwacht dat ik een thuisblijfmama zou zijn, parttime zou werken of een webshopje zou hebben en gezellig elke middag thuis op de kinderen zou zitten wachten met een bekertje drinken en dat de kinderen me dan over hun dag zouden vertellen. In plaats daarvan heb ik de zorg voor een chronisch zieke zoon die veel tijd doorbrengt bij therapeuten en ziekenhuizen ( en ik dus automatisch ook ) en heb ik nog een man met een beperking. Wekelijks heb ik daardoor te maken met vele verschillende instanties die allemaal hun eigen ding doen en vaak totaal niet mee lijken te werken. Gelukkig heb ik wel mijn eigen website en ben ik bezig met een webshop op te zetten. Daarnaast heb ik ook tijd om op school te helpen als dat nodig is. Gezellig met de kinderen keuvelen aan de keukentafel na school komt amper voor. Vriendjes en vriendinnetjes zijn een stuk interessanter dan hun eigen moeder, dat was ik even vergeten. 😉 We kletsen wel bij tijdens het avondeten, dat is dan wel weer gezellig.

Zijn er dingen die je niet van jezelf had verwacht als moeder?

Ik denk mijn vechtlust. Als ik iets echt wil bereiken dan ga ik er ook komen, maakt niet uit hoe lang het duurt. Ook ben ik behoorlijk consequent en dat is ook iets wat ik niet verwacht had van mezelf.

Wat valt je tegen?

Ik vind het lastig om een goede balans te vinden tussen het hele medische circuit, het huishouden en mijn hobby/werk. Ik had verwacht dat ik dat wel eventjes zou doen. Vooral de kinderen ondersteunen en juiste begeleiding vinden in het medische gedeelte vind ik lastig. Dat is ook niet iets wat je verwacht van tevoren, dat je kindje ziek is.

Wat zijn je onzekerheden als moeder?

Of ik wel genoeg tijd aan ze besteed. Ik voel me al snel schuldig als ik een uurtje weg moet om dingen te regelen als de kinderen thuis zijn, terwijl ik ergens in mijn achterhoofd wel weet dat ik bijna altijd thuis ben en mijn ding met ze doe. Ook vraag ik me wel eens af of ik het goed doe. Begeleid ik ze goed genoeg in het acceptatieproces rondom de lichamelijke beperking van mijn zoon? Moet ik het anders doen? Dat vind ik lastige dingen.

Wat vind je mooi aan het moederschap?

De knuffels, de lach op hun gezicht en dat ze s`avonds zeggen: Love you, mammie!

Wat niemand je had verteld:

Dat ik een hekel zou krijgen aan bepaalde introliedjes van tekenfilms. Dat je overal altijd gestoord wordt ( Douche, wc ) dat plannen lastiger zou worden, dat moeders vaak heel vervelend kunnen zijn en je beoordelen zonder je ooit gesproken te hebben ( van die middelbare school praktijken ) Maar ook: De onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor dat roze bundeltje vanaf moment 1, de vechtlust die je ontwikkelt en dat een simpele lach je moeilijkste momenten draagbaar kunnen maken.