Bewuster leven, minder energie verbruiken, ontspullen, tiny houses, duurzaam denken: ik ben een groot voorstander. Het less is more principe is bij mij aardig ingedaald en ik word er gelukkig van. Dat het goed is om lief te zijn voor moeder natuur en om de aarde netjes achter te laten voor de volgende generatie, daar is geen discussie over mogelijk. Alleen al voor het verminderen van de stress en het meer genieten van de liefde, de kleine dingen in het leven en de natuur, doe ik het graag met iets minder. Maar ik leef niet alleen, ik heb een puber in huis. Voel je wat ik bedoel?
Overdaad schaadt
Altijd een drammerige behoefte aan nieuwe, dure, kleding. En als hij het heeft gehad, zit er zo een gat in, is het met permanent marker verpest of zijn z’n nieuwe schoenen binnen twee weken helemaal afgetrapt. Het afgelopen schooljaar heeft hij twee horloges kapot gemaakt en is hij twee paar gymschoenen voor school kwijt geraakt, net als zijn bankpas. Ook zijn dure telefoon van een jaar oud is al zo afgeleefd, dat het aan vervanging toe is. Als we af en toe geen vlees eten, is het huis te klein. Douchen moet natuurlijk met het kijken van YouTube filmpjes, dus die drie minuten is never nooit haalbaar. En dan heb ik het nog niet over de (niet gescheiden) afvalberg in zijn kamer.
Maar die lieverd kan heel goed praten en heeft een duidelijk mening. Hij zegt ook goed voor de planeet aarde te willen zorgen. Hij vindt ook echt dat zijn generatie ‘stuff’ moet uitvinden om zuurstof in de lucht te zuiveren, auto’s grootschalig op waterstof te laten rijden en het kunnen leven op andere planeten mogelijk te maken. Bij de vraag hoe hij zijn toekomst ziet, komen echter hele andere normen en waarden naar boven. De grootste auto, het duurste huis en een levensstijl waar geld, eten en feesten in overvloed zo’n beetje de belangrijkste onderdelen van zijn.
De druk van het insta-leven
Ik geef het natuurlijk niet op om hem bewust te maken van de combinatie van een fijn en duurzaam, eenvoudig leven. Goed voorbeeld doet goed volgen, toch? Maar ook voor mezelf vind ik het lastig om tegen de stroom in te zwemmen. De druk van de maatschappij is hoog. Het insta-leven brengt mij ook regelmatig in disbalans. Het is zo gewoon om naar meer te streven. Het afgelopen jaar is voor mij een keerpunt geweest. Een spirituele reis waarbij ik vanaf nu mijn waarheid over werken, geluk, voldoening, liefde, gezondheid, succes en duurzaamheid zal gaan leven. Een comfortabel leven hoeft niet perse veel geld te kosten. Een liefdevol leven met aandacht en tijd voor de dingen die ik belangrijk en leuk vind, is waar ik voor ga. Een duurzaam leven met genot, gratie en gemak en met meer voldoening op langere termijn in plaats van kortstondige geluksmomenten. Klinkt allemaal mooi, tja ik heb het zelf verzonnen. Maar het wil niet zeggen, dat het de makkelijkste weg is. Ontwikkeling met als doel meer rijkdom in de vorm van liefde is nog altijd gek als je ook voor ontwikkeling in de vorm van een groter huis of drie keer per jaar een exotische vakantie kunt kiezen. Het levert vaak al enige discussie op in mijn sociale leven, maar nog lastiger is het om een puber hiervan te overtuigen.
Met liefde over blijven praten
Ik ben maar gestopt met het overtuigen van mijn puber, dat 1 paar schoenen voldoende is of dat drie nieuwe kledingsetjes per seizoen ook best oké is. Het enige wat ik kan doen is met liefde over dit soort onderwerpen blijven praten. Het is natuurlijk logisch in zijn levensfase, met een hoge groepsdruk en zijn eigen inzicht dat hij veel zaken anders ziet. En juist in de pubertijd moet hij natuurlijk tegen alles aanschoppen, waar zijn moeder voor staat. Dat hoort ook zo.
In het dagelijks leven gaan we voorzichtig voor een duurzamere levensstijl, zodat het hele gezin eraan kan wennen. Het werkt nog niet helemaal. Hij heeft al een tijdje de gewoonte om zijn lunchpakket weg te gooien. Gisteren ontdekte ik achter zijn schot op zolder boterhammen van een paar maanden terug. We gingen daar kijken omdat hij dacht muizen te horen lopen. Daar ging ik mijn les weer afsteken over voedselverspilling. Ik heb hem uiteraard wel een compliment gegeven, dat hij de muizenpopulatie in stand houdt. Wat een duurzame en diervriendelijke manier van hem om de wereld een beetje mooier te maken. Met humor kom je een heel eind, maar om met een puber in huis een kleine ecologische voetafdruk achter te laten op de aardbol is vooralsnog best een uitdaging. Niet alleen qua inzicht en motivatie, maar sowieso omdat zijn huidige schoenmaat binnen een half jaar van 41 naar 43 is gegroeid en ik weer een nieuw paar schoenen moet aanschaffen (haha).