Zwanger van een tweeling: double the trouble?
Zaterdagochtend word ik wakker met pijnlijke krampen onder in m’n buik. Zal het al gaan beginnen? De volgende dag zou ik vieren dat ik de 30 weken heb gehaald. De afgelopen maand is één grote achtbaan geweest waarvan we alle hobbels hebben ‘overleefd’. Het zou toch niet…
Hoera een tweeling! Maar: it’s gonna be complicated
Eén van de eerste gesprekken bij de gynaecoloog was al een behoorlijk serieuze. Ze legde me uit wat mijn tweelingzwangerschap betekende, wat de risico’s op diverse complicaties waren, de kans op vroeggeboorte. Ik viel in het hokje ‘hoogrisico zwangerschappen’. Ik vond het allemaal best, de lading dekte wel de mate waarin ik me de afgelopen 3 maanden moe en misselijk had gevoeld. Voor de rest kon ik me bij al die complicaties niet zoveel voorstellen en liet ik dat voor het gemak een beetje langs me heengaan. “We zouden het wel zien”.
We gingen elke twee weken op controle met een uitgebreide echo om de groei goed te kunnen volgen. Daar leefden we naartoe. Elke keer toch weer een beetje zenuwachting. Op de één of andere manier zorgde het feit dat deze frequente controles nodig zijn ervoor dat ik juist bezorgd en extra alert was. Het zou wel eens plotseling niet goed kunnen gaan. Dit probeerden we samen te relativeren, de kansen waren goed, ik voelde me beter, het zou vast weer in orde zijn!
Wat een opluchting was het ook toen de 20-weken echo helemaal in orde was! Vanaf dat moment zakte ook de spanning voor de reguliere checks. En dat zal je net zien: zodra je ontspant, gaat het mis. Krap een maand later lag ik met een nierbekkenontsteking en tekenen voor vroeggeboorte in het ziekenhuis. De arts vertelde me doodleuk dat ik werken vanaf dat moment ook wel op m’n bolle buik kon schrijven. Ik had maar één taak: die kleintjes zo lang mogelijk binnenhouden. Ik kreeg een ‘nonchalante bedrust’ voorgeschreven. Vanaf dat moment werd ik een broedkip die af en toe wat mag rondscharrelen maar meer ook niet.
En dat deed wel behoorlijk pijn. Van de ene op de andere dag stoppen met werken betekent nogal wat als je met kinderen werkt. Ik had m’n therapieën nog lang niet afgerond of goed over kunnen dragen. Ik werk met kinderen met autisme, hechtingsproblemen, trauma’s van verlating etc.. Hoe kan ik nu ineens er niet meer zijn? Het was het tegenovergestelde van mijn eigen zorgvuldige planning en warme overdracht! Ik wist dat ik niet anders kon, maar wat deed dit zeer! Veel frustratie en tranen later maakte ik een nieuw plan. Ik wilde doen wat ik nog wél kon doen: vanaf bed of de bank kaartjes schrijven, een mailtje of zelfs een videootje opnemen. Het was niet wat ik wilde, maar het beter dan niets.
Geniet ervan he!
Eén van de meeste gehoorde reacties op het ontdekken van mijn zwangerschap is dat ik er vooral van moest genieten.. Zo lief en goed bedoeld, maar men, wat vind ik dit af en toe ook een ontzettende uitdaging! Voor mijn gevoel loop ik mijn hele zwangerschap al achter de feiten aan. Het eerste trimester was ik kotsmisselijk, daarna liep ik al snel tegen mijn eigen energie barrière op. Iedereen riep wel dat twee kindjes dragen, voeden en laten groeien zwaarder was dan één. Ergens wist ik het, schakelde ik ook echt wel terug in mijn activiteiten, maar toch heb ik het flink onderschat. Hierdoor had ik veel (banden)pijn en was ik eigenlijk altijd ’s avonds doodop. Het weekend kwam ik bij van mijn werkweek en maandag begon het feestje weer.
Na de 20-weken echo ging ik halve dagen werken. Een verademing, ik hield meer energie over en dacht dat ik nu écht kon gaan genieten. Begrijp me niet verkeerd, ik koester alle fijne momentjes dat ik de twee minies in mij voel bewegen en reageren op onze stemmen. En ik blijf me verwonderen over mijn buik die zich langzaam steeds verder uitpuilt. Dat stralende en je ontzettend goed voelen is er alleen voor mij niet bij. Steeds als ik me weer goed voel en denk dat ik nu wel kan gaan genieten, is er een tegenvaller, een nieuwe complicatie, een nieuwe opname in het ziekenhuis en voelt het alsof ik bij m’n enkels weer word afgezaagd.
How to… genieten als een broedkip!
Inmiddels is deze broedkip weer thuis aan het rondscharrelen. Hoe beroerd het af en toe ook met ‘mama’ gaat, de twins blijven het super doen en zitten vooralsnog binnen! Wat ik heb geleerd deze periode is om te roeien met de riemen die je hebt. Genieten van de kleine dingen die wél kunnen.
Ik geloof dat het beste recept is om zo relaxed mogelijk te blijven, dus niet teveel aan de risico’s te denken. En zoveel mogelijk te ontspannen en genieten waar het kan, en daarvoor wat concessies doen. Wil je even heerlijk op een terras zitten in het zonnetje, maar mag je niet meer (ver) lopen? Dan maar in een rolstoel! Die kan je zo ophalen bij een thuiszorgwinkel.
Ik heb me overgegeven aan de huidige situatie. Ertegen vechten kost me mijn schaarse energie en levert niets op. Oké het is saai om 10-15 weken een broedkip te zijn, maar je kan meer dan je denkt als je bereid bent concessies te doen en ruim te denken (zie hierboven), én ik geloof ook met heel mijn hart dat ik het dubbel en dwars waard ga vinden als die twee kleintjes er straks zijn!
P.S. Dit van me afschrijven voelt ook best goed!
Ook zwanger (geweest) met complicaties? En/of al dan niet weken met bedrust of als broedkip moeten doorbrengen? Laat me weten hoe jij het ervaart en of je mijn situatie herkent. Tips zijn ook nog altijd welkom. En laten we elkaar vooral blijven aanmoedigen!