Zo veranderlijk als het weer
Zo veranderlijk als het weer. Hooggevoeligheid kan, als je het hebt, je leven redelijk beheersen. Bij iedereen is het anders. Zo zijn er mensen, zoals ik, die veel last hebben van drukte om zich heen. Om dit enigszins de baas te zijn, zorg ik er in een grote ruimte, zoals de personeelskamer of een vergaderruimte, altijd voor dat ik met mijn rug tegen de muur zit, bij voorbaat in een hoek, met uitzicht op de in- en uitgang. Zo houd ik overzicht en kan ik zelf bepalen wanneer het mij té druk wordt. Je zult me niet gauw in het midden van een grote ruimte met mensen zien staan. Anderen kunnen weer niet tegen lawaai (ik zelf bezoek graag een festival of concert). Weer anderen voelen stemmingen van anderen aan of kunnen intense emoties ervaren bij het lezen van een boek, het horen van muziek of het zien van een kunstwerk. Hoogsensitiviteit uit zich dus bij iedereen anders, wat het gelukkig ook weer moeilijk te bevatten maakt. Een ding is duidelijk: het is wetenschappelijk bewezen dat het bestaat.
Elke van Hoof van de Vrije Universiteit van Brussel heeft aangetoond dat er bij mensen die ‘HSP’ (=een hoogsensitief persoon) zijn in de hersenen meer activiteit plaatsvindt bij het waarnemen van prikkels. Het is dus geen aanstellerij, maar de zintuigen staan als het ware meer op scherp, waardoor prikkels intenser worden ervaren. Zij heeft hier meerdere boeken over geschreven (Nederlandstalig!) en op youtube zijn er ook veel ondersteunende filmpjes met uitleg hierover terug te vinden.
Dat iedereen met HSP anders is, blijkt ook in ons gezin. We zijn het thuis allemaal. Je zou daarmee bijna kunnen vaststellen dat als zowel mijn man als ik hoogsensitief is, onze kinderen het al helemaal zijn. En dat zijn ze ook en misschien nog wel wat extremer dan wij. Bij Hero heeft het zelfs weer een andere benaming: sensorische informatieverwerkingsproblemen. Een hele mond vol. Het houdt in elk geval in dat zijn hersenen de binnenkomende prikkels – of het nu auditief, visueel of tactiel is – niet goed kunnen filteren. Álles komt als even belangrijk binnen. In de klas best lastig met 30 man. Als je de klok hoort tikken, je klasgenootje naast je hoort neuriën, iemand langs het lokaal ziet lopen terwijl de juf net iets uitlegt, dan kan het dus zijn dat je nét datgene misloopt wat relevant is om te weten wat je moet doen bij de opdrachten in de klas. Daarnaast bleek lezen en schrijven in groep 3 een enorme obstakel, wat ertoe geleid heeft dat hij groep 3 over mocht doen. Een verstandige beslissing, met 6 maanden leesachterstand. Alles bij elkaar putte het hem zodanig uit dat hij de naschoolse opvang erbij niet trok en tegen het einde van het schooljaar door de ergotherapeut als burn-out werd bestempeld. Leg dat maar eens uit aan school: 7 en burn-out. Als je dan een IQ-test af laat nemen, kun je rekenen op een scheef beeld en dat kregen we ook. We hebben toen besloten te stoppen met opvang. Nu ik nog thuiszit, is het mogelijk. De zomervakantie deed hem goed en hij kon fris opnieuw beginnen in groep 3. Na een jaar ergotherapie gaat het nu beter en sinds hij twee maanden geleden gediagnosticeerd is met ernstige dyslexie, weten we dat hij op school op dat vlak ook de hulp gaat krijgen die hij nodig heeft. Of het reguliere onderwijs haalbaar is, moet nog blijken, maar we klampen ons vast aan de neurologische groei waar de psychologen het steeds over hebben.
Onze dochter is dan weer heel anders. Die lijkt soms bijna een ijskoningin, zo gevoelloos. Maar stille wateren hebben diepe gronden en zo ook zij. Ze kropt alles op en als de spreekwoordelijke druppel binnenkomt, dan knalt de ketel. Dat heeft in het verleden al geleid tot depressies. We weten ondertussen ook dat bij haar de schijn bedriegt en hebben dan ook een kort lijntje met school. Bij haar ligt de gevoeligheid veel subtieler. Zij reageert op voor velen onmerkbare veranderingen in haar omgeving. Dat kunnen emoties zijn van anderen, zogenaamde ‘entiteiten’ (stof voor een andere blog), maar ook de luchtdruk. Zij kan heel slecht tegen schommelingen in het weer. De afgelopen dagen is het warm geweest, maar ook erg vochtig. Na zo’n wolkbreuk kan de temperatuur ineens 10 graden dalen. Zij kan daar heel ziek en misselijk van worden. Een hittegolf? Dan is zij ontzettend beroerd. Warme oorden als vakantiebestemming is enkel mogelijk met een zwembad. Haar moet ik dus met dit soort dagen af en toe eens een dagje thuis laten bijkomen. Niet elke ouder begrijpt dat en heeft dat ook al eens laten weten. Als HSP moeder ben ik daar dan weer erg gevoelig voor. Dat heeft er al eens toe geleid dat ik me onder druk gezet voelde om mijn dochter mee te laten doen aan een sportdag met 34 graden. Ik wilde geen spelbreker zijn. Achteraf was ze zo ziek dat ze niet mee heeft kunnen doen. Ik heb me daar erg schuldig onder gevoeld en heb mijn les geleerd: mijn kinderen zijn mijn verantwoordelijkheid en elke beslissing die ik neem, doe ik met hun gezondheid in acht nemend. Daar ben ik moeder voor en dan ook vooral hún moeder voor.
Liefst Jacqueline
Wil je meer van mij lezen? Volg dan deze link;
http://relaxedopvoeden.nl/category/bloggers/jacqueline-schepers/