Vreselijk, dat verzet van mijn kind!
Dagelijks keert het verzet van je kind terug. Je lijkt er niet aan te ontkomen. Het verzet begint al, voordat er een start is gemaakt. Laat staan dat er uit zichzelf een begin wordt gemaakt. Het huiswerk… een terugkerende ergernis. Je houdt de planning en het overzicht nauwlettend in de gaten. Je wilt graag dat je kind goede resultaten boekt en weet dat er nu (nog) hulp nodig is. Zonder hulp komt ze er echt niet uit. Maar het verzet is groot en je vraagt je af: ‘Hoe dan…?’
Er zijn taken en opdrachten die zij heeft uit te voeren, alleen ontbreekt de zin, het geduld, het overzicht? Smoesjes en uitvluchten worden volop gevonden en keer op keer zakt de moed al in je schoenen als je eraan dénkt om erover te beginnen. Je schuift het onderwerp liever voor je uit, omdat je weet dat het er niet gezelliger op wordt.
Het kost energie en de rust is ver te zoeken. Loslaten, is dat het? Maar nee, deze verantwoordelijkheid kan je kind nu nog niet aan. Zij overziet het gewoon niet. En je wilt wel dat ze verder komt. Dat ze zelf leert plannen en organiseren. Toch is dat nu een groot obstakel. Hoe leer je je kind plannen en organiseren? Hoe leer je haar dit zélf doen? Kun je haar aan haar lot overlaten? Wil je haar in het diepe gooien en wel zien waar het schip strand?
De negatieve sfeer in huis bederft het dagelijkse leven. Het weerhoudt je ervan om te genieten van de leuke dingen, die je graag samen doet. Steeds zit er in je achterhoofd dat venijnige stemmetje, dat wat er ook nog moet!
Tijd om ‘het verzet’ te stoppen.
Deze situatie, waar ik ooit in zat, kon ik zelf niet veranderen. Ik had er alles voor over om dat wat er overheerste, te vervangen voor verbetering. Tijd om hulp in te schakelen… van een persoon die me liet zien en voelen wat er onbewust speelde en ontbrak, in het contact met mijn kind. Het raakte een snaar, waar ik geen weet van had. Heel concreet kon ik er vervolgens mee aan de slag.
Onbewust bleek ik alsmaar bezig met wat er fout of verkeerd kon gaan en voerde ik de druk op. Het hielp uiteraard niet, dat had ik wel gezien en ervaren. Ik kreeg te horen wat mijn kind me wérkelijk probeerde te vertellen. Tsja, wat had ik haar verkeerd begrepen. Zo verstrikt geraakt in de zorgen en problemen. Dat werd me nu bewust gemaakt.
Ik was zélf bang om zaken fout of verkeerd te doen. Dat had niets te maken met de huiswerk- en huishoudelijke taken van onze dochter, maar met de taken waar ik me mee bezig hield. En ja, dat kwam ergens vandaan waar ik het niet had kunnen vinden.
De kritische houding die ik in díe situatie had, de druk die ik bij mezelf opvoerde (om maar te presteren en vooruitgang te boeken), hielp allerminst. Net zo weinig als de druk die ik bij mijn dochter opvoerde. Alles wat ik ook maar probeerde, verbeterde de situatie niet. De druk werd eerder vergroot, evenals het verlangen naar een oplossing!
Het werd me duidelijk wat er nodig was om een constructief gesprek te kunnen voeren met mijn kind én wat ik zelf nodig had. Er ontstonden gesprekken, die ik eerder niet kon voeren. Overtuigingen en oordelen die onbewust speelden, verhelderden zich, waardoor ik zicht kreeg op wat ik kon veranderen en verbeteren.
Welke overtuigingen en oordelen mij in de weg zaten? Bijvoorbeeld: ‘ Je moet hard werken om resultaten te behalen’ en ‘Je bent niet goed genoeg’, ‘Kijk bij haar lukt het toch ook, dan moet het bij mij ook lukken’ en ‘Om erbij te horen moet je voldoen aan de verwachtingen’. Het belemmerde mij en kostten mij onbewust veel energie. De vijand bleek ikzelf te zijn. En ja, ik kom deze overtuigingen nog weleens tegen. Gelukkig kan ik ze nu eerder tackelen, waardoor de lek kan worden gedicht.
De oplossingen die ik probeerde te vinden op opvoedkundig gebied, waren zinloos. Nu bleek, dat ik voorbij het opvoeden moest kijken om meer zicht op de situatie te krijgen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik de grip weer terug heb gekregen en de relatie flink is verbeterd. Dat dit zelfs voor beide dochters geldt en ook voor de relatie met mijn partner. Het vertrouwen is terug van weggeweest.
Verzet jij je weleens?
Ik heb mij lang verzet, omdat ik niet beter wist. Als ik in die tijd had geweten dat er zoveel meer mogelijk is. Dat de relaties binnen het gezin zo enorm kunnen verbeteren. Dan had ik het verzet veel eerder op kunnen geven. Verzet jij je weleens, omdat je het niet weet?
Hieronder kunnen deze vragen je helpen om eens te onderzoeken:
Hoe is het contact met jouw kind?
Kan hij zich uiten of zijn de emoties zo heftig dat je er geen raad mee weet?
Kruipt ze stilletjes weg, en vraag je je af wat er speelt?
Is er regelmatig verzet of een terugkerend negatief geluid?
Wat ergert jou aan het gedrag of de houding van je puber?
Natuurlijk was het verzet een klein onderdeel van de dag en ook ik bewonderde in die tijd mijn kind. Zij was veel meer dan alleen dat stuk waarover ik nu schrijf. Het was echter teveel aanwezig en dat was voor niemand goed. Zij wilde mij met haar gedrag iets duidelijk maken. Wie weet heeft jouw kind ook wel iets duidelijk te maken. Dat doen kinderen op geheel eigen wijze, op hun ‘natuurlijke’ wijze. Ben jij daar benieuwd naar?
Is het de tijd om ‘het verzet’ te doorbreken?
Hulp kan de moeite waard zijn om tot de kern te komen, zodat er ruimte ontstaat voor oplossingen waar je concreet mee aan de slag kunt. Blijf je in cirkels draaien en kom je er niet uit? Je kunt vrijblijvend contact met me opnemen om eens van gedachte te wisselen.
Liefs Lisa Groot
Kindertolk® en coach van Groot Geluk Kindercoaching
info@grootgelukkindercoaching.nl
P.s. Wil jij meer tips en inspiratie over een constructief gesprek met je kind, wat er onderling kan spelen en nog veel meer wat binnen een relatie plaatsvindt? Je kunt je aanmelden via de website voor het (meer dan 90 blz). GRATIS E-book www.grootgelukkindercoaching.nl