Thuis met de kids in coronatijd: Debby
Door de maatregelen vanwege het Coronavirus zitten we massaal thuis. Hoe combineer je werk, school én het privéleven, dat zich nu allemaal op dezelfde plek afspeelt? Relaxed Opvoeden vroeg verschillende moeders hoe zij deze periode beleven.
Debby, moeder twee (18 maanden en 3,5 jaar)
“Na anderhalf jaar onrust met een huilbaby waren we eindelijk zover dat we de goede kant op gingen. Nu zitten we opeens thuis vanwege de coronacrisis, waardoor we met twee kids thuis twee banen moeten uitvoeren.”
Al vlug na zijn geboorte kwam de jongste in het ziekenhuis terecht met het RS-virus. Debby: “Het ging niet goed. Hij kreeg zuurstof toegediend en een sonde; het was een heel ziek mannetje en hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen.” Terug uit het ziekenhuis was het een echte huilbaby. “Hij huilde van een uur of 6, 7 ’s ochtends tot ’s avonds en hij wilde niet knuffelen.” Het was een heftige tijd van veel wakker zijn en lopen met de kleine. Er kwam hulp van een gezinsbegeleidster. Maandenlang was er niet echt verandering en ook met de lengte en het gewicht van de jongste ging het niet zo goed. Door de situatie belandde haar man John nagenoeg in een burn-out, waardoor hij zijn scheikundelessen in het volwassenenonderwijs flink terug moest schroeven. Uiteindelijk kregen ze hulp met intensieve slaapbegeleiding voor de kleine en tegen februari van dit jaar sliep hij ’s nachts eindelijk door.
Debby: “Twee weken later stortte ik in. We waren net bezig om ervoor te zorgen dat ik ook wat tijd voor mezelf zou krijgen, John geen voorzichtig aan weer wat opbouwen, het ging heel langzaamaan de goede kant op. En toen kwam corona.”
Structuur creëren
Toen de coronacrisis uitbrak, was haar oudste al een paar dagen ziek. En net toen die aan de beterende hand was, werd de jongste ziek. Debby: “Dat was precies op het moment dat het kabinet zei: als je kind verkouden is, mag het niet naar het kinderdagverblijf. Dus ze zaten meteen bij ons thuis en de opa’s en oma’s konden niet oppassen. Thuis zitten met de kinderen is tot daar een toe, maar een kind van nog geen twee jaar moet je bezighouden en dan is thuis werken niet te doen.”
Ook John kwam vrij snel thuis te zitten met een kriebel in de keel. Debby: “We hebben alle twee een baan en opgeteld werken we zeven dagen per week om onze uren te kunnen maken. Het idee om zeven dagen per week thuis vast te zitten, vond ik heel erg beklemmend en kon ik in het begin echt niet aan. Het was een chaos in mijn hoofd, ik wist het echt niet meer en was heel verdrietig.” Ze overlegde met John en ze realiseerden zich dat er snel duidelijk moest worden wie er wanneer werkte, wie er wanneer op de kinderen paste en wie er wanneer tijd voor zichzelf had.” De dagen delen ze nu op in vier blokken die ze onderling verdelen. Dan werkt zij bijvoorbeeld een blok, dan hij twee en de laatste zij weer.
Speciale klok
Debby heeft voor de kinderen iets speciaals in elkaar gezet. “Op een metalen klok bevestig ik magneetjes met activiteiten. Ze kunnen nog geen klokkijken, maar zo kunnen ze wel zien dat het bijna etenstijd is, of dat er een momentje om tv te kijken aankomt, of dat ze naar buiten mogen. Ze kijken dan op welk plaatje op de klok de kleine wijzer (bijna) staat.” Corona heeft ze dan ook heel veel structuur gebracht, iets waar de oudste ook heel sterk behoefte aan heeft. En die structuur heeft inmiddels voor Debby en John ook ruimte gecreëerd om tijd voor zichzelf in te plannen.
Debby: “Niet ieder kind heeft behoefte aan een klok of schema, maar bij ons heeft het bij de oudste heel veel rust gecreëerd. Is het al bijna tijd om op te ruimen? Op de klok kan hij dat zien en dan begint hij al met opruimen. Dit werkt nog beter als er na het opruimen tijd is voor een filmpje, opruimen is dan nog leuker!”
Ze ziet ook dat het niet alleen zij en haar man zijn die met de kinderen thuis zitten; voor de oudste is het vergelijkbaar. “Hij zit ook de hele dag met ons opgescheept. Hij zit op en onder de jongste en dat ging steeds meer irritaties opleveren. Op zolder hebben we daarom een plekje voor hem gecreëerd, waar hij zich terug kan trekken. Dan kan hij weg wanneer hij daar behoefte aan heeft. Dit doet hij de ene dag een aantal keer, en de andere dag helemaal niet. Dit heeft ook zeker wel rust gecreëerd.”
Weer naar de kinderopvang
Inmiddels mogen de kinderen weer naar de kinderopvang. Debby: “Mijn schoonouders passen af en toe ook weer op. De structuur helpt ons nog steeds enorm en ook de jongens varen hier nog steeds goed bij. Op sommige dagen kunnen we het wel wat loslaten, maar bij mindere dagen is het fijn erop terug te kunnen vallen.”
“De oudste had erg veel zin om weer naar ‘de juffies’ te gaan, hij heeft er iedere keer weer veel plezier in zijn vriendinnetje Lizzy te zien. De jongste vond het de eerste keren erg lastig, maar loopt nu ook vrolijk naar binnen. Het geeft wel weer wat meer onrust met overprikkelingen, maar ach, die rustige momenten waarop je kunt werken, zijn dat wel waard!”
Door de opvang is thuiswerken voor Debby en haar man weer mogelijk. Debby: “Wel hebben we afgesproken om geen hele dagen te werken als de kids er zijn. We verdelen onze uren dus op de dagen dat de kinderen thuis zijn. Zo maken we alle twee wel onze uren, maar zitten we niet hele dagen achter de computer.”
Hoewel ze uitkijkt naar het moment dat de restricties nog verder wegvallen, kan ze niet ontkennen dat deze crisis ze ook wel wat heeft gebracht. “Ik merk dat de structuur voor mij ook heel erg werkt. Wie heeft wanneer de kinderen en wie heeft wanneer tijd voor zichzelf. Als de basis daarin maar helder blijft, zal mij dat heel erg helpen.”