Thuis met de kids in coronatijd: Anna Sarbo
Door de maatregelen vanwege het Coronavirus zitten we massaal thuis. Hoe combineer je werk, school én het privéleven, dat zich nu allemaal op dezelfde plek afspeelt? Relaxed Opvoeden vroeg verschillende moeders hoe zij deze periode beleven.
Anna Sarbo, moeder van een zoon (6) en een dochter (4)
“Ik wil dat mijn kinderen later met plezier terugkijken naar deze tijd.” De uitspraak van Anna klinkt nogal ongebruikelijk, maar ze bedoelt ermee dat ze niet wil dat haar gezin dit ziet als een tijd van angst en verveling. Het gaat om een goede mindset.
Behalve moeder en echtgenote is Anna ADHD-coach voor vrouwen met haar eigen bedrijf Head First Coaching. “Maar dat staat nu even stil”, zegt ze. “Ik besteed veel tijd aan het zorgen voor de kinderen en dat gaat niet goed samen met het ondernemen.”
Haar man is huisarts, dus voor hem zijn het extra drukke tijden. “Hij is altijd rond 7.30 uur de deur uit. Nu beide kinderen weer naar school gaan, breng ik ze meestal. Allebei de kinderen gaan naar dezelfde plek. Voor de coronacrisis had ik daarna coaching met cliënten via videobellen of via direct contact. Als school uit was, haalde ik dan mijn zoon en bracht ik hem naar een vriendje om te spelen, of er kwam een vriendje thuis met hem spelen. Soms ging hij sporten. Aan het einde van zo’n dag, die relaxed verliep, kwam mijn man thuis en gingen we met z’n allen lekker eten. Daarna gingen de kinderen naar bed en hadden wij tijd om te sporten, of lekker op de bank te hangen.”
Het sporten voor de kinderen was in het begin even geen optie meer, dus ze konden niet naar judo, zwemles en voetbal. Anna: “Het sporten is weer opgestart, maar dankzij deze tijd samen hebben we gezien dat het eigenlijk te veel was voor onze zoon. Daarom zijn we nu gestopt met voetbal, daar haalde hij eigenlijk weinig plezier uit.”
Toch levert de thuissituatie geen stress op, zegt Anna. “We hebben het nu juist heel gezellig ’s avonds. Sporten in de sportschool kan nu niet, maar we kunnen thuis wel iets aan sporten doen en soms doen we dat zelfs overdag samen met de kinderen.”
Leven in een bubbel
De kinderen houden zich heel goed in deze situatie. Anna: “In onze anderhalf jaar in Nieuw-Zeeland hebben we met z’n vieren heel erg in een soort bubbel geleefd, waarin we alles samendeden. De kinderen hadden toen ook weinig vriendjes om naartoe te gaan. Dat gevoel hebben we nu ook heel erg. De kinderen kunnen goed met elkaar opschieten en spelen veel samen. Natuurlijk maken ze ook weleens ruzie; het zijn broer en zus. Mijn zoon zegt weleens: ‘Soms wou ik dat ik naar school kon en met vriendjes kon spelen.’ Maar hij relativeert vlug en dan vervolgt hij: ‘Nou ja, dat kan nu gewoon even niet.’
Ook haar dochter begrijpt de situatie goed. “Ze snapt helemaal dat ze haar verjaardagsfeestje niet kon vieren en waarom ze vriendjes en familie nu moet videobellen. We nemen haar er ook helemaal in mee. Daarbij helpt het dat mijn man huisarts is; hij kan het net iets meer uitleggen en de kinderen daar ook in meenemen.
In het begin van de intelligente lock-down, zette Anna haar carrière als coach, met een specialisatie op het gebied van ADHD, bewust even in de wacht: “Mijn man heeft een essentieel beroep. Zijn werk is nu even belangrijker dan dat van mij.” Maar één dag in de week is haar man thuis en op die dag stak Anna nog wel tijd in haar onderneming. “Bij de cliënten die ik al had, liepen de afspraken gewoon door, alleen wel op afstand.” Ze merkte wel dat nieuwe cliënten wat terughoudender waren om te starten.
Na twee weken kon het gezin echter weer starten met hun oppas, wat meer tijd voor Anna vrijmaakte om aan haar bedrijf te besteden. Er kwamen zelfs weer nieuwe cliënten bij.
Normaal gesproken deelt Anna een kantoorplek met een collega-ondernemer, van wie ze deze plek huurt. Ze heeft echter zelf gezondheidsklachten gehad – of het corona betrof, weet ze niet – en daarom heeft ze ervoor gekozen om thuis te zitten.
Knutselen
Anna zou willen dat ze wat handiger was. “Ik zou graag wat meer knutselideeën hebben. Nu zoek ik op Google en dan is het toch moeilijk iets te vinden wat ik met de kinderen kan oppakken. Of ik heb de spullen niet in huis. De kinderen houden wel heel erg van knutselen, maar ik wil geen hele dure knutselspullen kopen. Ik heb wel een kaarsenmaakpakket gekocht om samen met ze te doen. Maar ik zou willen dat ik spullen kon naaien, breien en haken; iets creatiever zijn en iets meer terug naar vroeger.”
“Mijn belangrijkste tip voor andere ouders? De manier waarop ik denk, mijn mindset. Ik moet vaak denken aan de geboorte van mijn kinderen.” Na de geboorte van David lag Anna vaak ’s nachts in bed met een huilende baby. “Dan kon ik me heel erg alleen voelen en me vol zelfmedelijden afvragen ‘wanneer gaat dit voorbij?’ Ik heb me daar overheen leren zetten en bij mijn dochter was het dan ook anders. Daar had ik zoiets van ‘dit is wat het is en ik accepteer de situatie.’ En dat is hier ook het geval: we weten niet hoelang het duurt, hoe het weer blijft, hoe de kinderen zich over een week zullen voelen. Het enige dat we kunnen doen is de situatie accepteren en er het beste van maken. Daarbij moeten we ons wel heel erg beseffen dat het een tijdelijke situatie is en dat dit overgaat. Zo denken voorkomt wegzakken in eenzaamheid en zelfmedelijden.”