Relaxed opvoeden

Onrust heerst lichamelijk & psychisch

Onrust heerst lichamelijk & psychisch. Op het moment loopt het allemaal niet zo lekker. Pas geleden heb ik antibioticakuur gekregen. Ik had last van een blaasontsteking en een niersteen. Volgens Ingrid schreeuw, huil en vecht ik in mijn slaap. Wanneer ik opsta, heb ik dikke ogen van het huilen en spierpijn in mijn hele lijf. Ik me niet herinneren wat er is gebeurd. Ik heb geleerd om mezelf en anderen voor te houden, dat het allemaal wel meevalt.
Toegeven dat het niet goed gaat, vind ik heel moeilijk. Dit keer kan ik niet meer ontkennen.
Lotta zei: “Mam, je lijkt wel een oud, depressief, krakkemikkig omaatje.”
Ik had niet door dat het zo zichtbaar was totdat Ingrid en Mette het ook nog bevestigde.

In de publiciteit treden, kost ook veel energie. Soms worden we gevraagd voor een publicatie.
Er volgen meerder gesprekken om een compleet beeld te vormen.
De vragen die ze stellen, zijn vaak erg persoonlijk. Het beantwoorden van deze vragen, vergt ontzettend veel energie. Het is constant aftasten, waar de grenzen liggen van alle binnenmensen.
Het moeilijkste is wanneer we, na vele diepgaande gesprekken, een afwijzing krijgen.
De reden voor afwijzing is dat ons verhaal uiteindelijk toch niet aansluit bij een artikel of uitzending.
Het gebeurt ook dat wij het afblazen omdat sommige mensen totaal geen rekening houden met onze grenzen.
Het voelt alsof zij opzoek zijn naar een sensatieverhaal waarmee ze zoveel mogelijk publiek willen trekken.
Zij hebben, denk ik, helemaal niet door wat dit voor een impact heeft.

Bovenop alles wat al speelde, kwam woensdagochtend de persconferentie over Nicky Verstappen.
Het sloeg in als een bom en alle alarmbellen gingen af. Er zijn zoveel overeenkomsten.
Onze leeftijden, ik was ook 11 toen het begon.
De dader die al eerder verdacht werd van ontucht bij kinderen en bekend was bij politie en justitie.
Door zijn mooie praatjes en overtuigende overredingskracht, kon hij de dans ontspringen.
Oude dossiers lijken verdwenen te zijn. De omgeving en de plaats waar ze Nicky hebben gevonden,
staat op ons netvlies geschreven. Hier hebben namelijk ook heel veel van onze trauma’s plaatsgevonden.
Voordat de dader bekend werd gemaakt, sloeg de angst om mijn hart. De naam van onze dader gonsden door mijn hoofd.
Het zal toch niet zo zijn dat hij het was? Er volgde een zucht van verlichting toen de naam bekend werd.

Gistermiddag kwam ik thuis, nadat ik Lotta van school had gehaald.
Zodra ik Facebook opende, zag ik de foto van Mirjam en Levi.
Een overlijdensbericht, totaal onverwachts.
Een aantal jaar geleden zijn we met elkaar in contact gekomen op een forum.
Niet veel later hebben we elkaar ontmoet , op een lotgenotenbijeenkomst.
Er was een klik en we spraken elkaar regelmatig via email, Facebook en bijeenkomsten.
Mirjam was altijd samen met Levi, haar hulphond, haar maatje, haar alles.
Mirjam, een sterke ,mooie vrouw die opkwam en vocht voor lotgenoten.
Haar strijd is gestreden en hopelijk heeft ze nu rust die ze verdiend en die we haar zo gunnen.
Levi…. We hopen zo dat Levi wordt opgevangen door liefdevol baasje.