Door de maatregelen vanwege het Coronavirus zitten we massaal thuis. Hoe combineer je werk, school én het privéleven, dat zich nu allemaal op dezelfde plek afspeelt? Relaxed Opvoeden vroeg verschillende moeders hoe zij deze periode beleven.
Foto: Marcel Krijgsman
Alexandra Maris, trainingsactrice en moeder van drie kinderen (7, 9 en 12 jaar)
“Ik moet zeggen dat ik het ontzettend pittig vind”, vertelt Alexandra. “Mijn man werkt in het hoger onderwijs en is nu thuis aan het werk om zijn lespakket op orde te krijgen. Ik ben ondernemer, maar heb nu een nagenoeg lege agenda en probeer tussen de bedrijven door toch een opdracht te acquireren, of in ieder geval niet mijn netwerk op te laten drogen.” En dan heeft ze nog de dagtaak van drie kinderen met hun eigen thuislespakket en het verzoek om zo min mogelijk naar buiten te gaan. “Gelukkig hebben we een grote tuin!”
In eerste instantie werd ze dan ook een beetje moedeloos van de foto’s die ze op Facebook voorbij zag komen van ouders met gelikte dagschema’s en een minute-to-minute-planning voor de kinderen. Zo’n strak schema zag ze helemaal niet zitten.
Montessorionderwijs
Maar al vlug merkte ze dat zo’n strak schema ook helemaal niet zo goed viel bij haar kinderen. Dat heeft ook te maken met de zelfstandigheid die zij en haar man van haar kinderen verwachten. De oudste zit in het eerste jaar van de middelbare school en de jongste twee zitten op het montessorionderwijs. “Daar werken ze met een aftekenlijst met bolletjes als ze iets af hebben en dat is feitelijk wat ze nu ook thuis doen.” En dat lijkt prima te werken: de kinderen hebben de vrijheid om het zelf in te delen, maar hebben wel een schema om wat overzicht te bewaren. Het liep echter niet meteen van een leien dakje. “Onze middelste bood de afgelopen week heel veel weerstand”, aldus Alexandra. “Hij had er moeite mee dat hij opeens thuis schoolwerk moest gaan doen. In zijn ogen was op school werken en thuis vrij en daarom wilde hij thuis niet aan het schoolwerk. Hij schopte tegen alles en wilde hier niets doen.” Voor hem was er wel een wat strakkere planning nodig. Die heeft, samen met wat hulp van zijn leerkracht, geholpen en nu loopt het allemaal wat soepeler. Ook dat vindt Alexandra wel pittig: “Je bent én opvoeder én docent.”
Toch vindt alles deels zijn ritme. “De kinderen raken er ook een beetje aan gewend”, zegt Alexandra. “Maar er wordt wel de hele dag een beroep op je gedaan: mag dit, mag dat, ik snap het niet, ik heb mijn werk al af.’ Dat zijn allemaal dingen die je uit je flow houden.”
Naast haar werk als trainingsactrice, heeft Alexandra ook wel werk als voice-over en daar probeert ze toch opdrachten voor te krijgen. “Ik heb altijd gezegd dat ik geen thuismoeder wil zijn, want dan komen de muren op me af. Ik moet er zo nu en dan gewoon op uit. Ik vind deze periode dan ook heel confronterend. Als ik de hele dag in mijn eigen huis zit en alleen bezig ben met het huishouden en de opvoeding, dan word ik heel ongelukkig.” Daarmee wil ze niet zeggen dat ze de enige is die zich bezighoudt met het huishouden: de taken in huis zijn goed verdeeld. De man van Alexandra doet ook heel veel, maar ook de kinderen hebben hun eigen taken. Toch was Alexandra blij dat ze onlangs een opdracht had die haar uit haar woonplaats Nijmegen naar Amsterdam trok om daar een tekst in te spreken.
Buitengewoon intelligente kinderen
Over het helpen met het schoolwerk van haar kinderen zegt ze: “Ik heb wel het gevoel dat ik een taak overneem die normaliter bij anderen gelegd is die daarvoor geschoold zijn; het is ook echt een vak. Voor mij voelt het alsof ik iets overneem waarvoor ik niet ben opgeleid en misschien ook niet voor gekwalificeerd. Het voelt alsof ik een pleister op een wond moet doen waarvan ik niet weet hoe groot de wond überhaupt is.”
Toch maakt ze zich niet druk over een mogelijke leerachterstand bij haar kinderen. “Ik weet dat het drie buitengewoon intelligente kinderen zijn en als ze de motivatie hebben, zijn ze snel genoeg bijgespijkerd in wat ze moeten weten. Wel ben ik blij dat geen van mijn kinderen in een belangrijk jaar voor toetsen en examens zit; ze hebben komend schooljaar geen belangrijke mijlpalen.”
Alexandra kan het echter allemaal toch pragmatisch inzien. “We zijn op elkaar aangewezen. En in zoverre hebben wij de mazzel dat we in onze vrijstaande woonboerderij in feite op een schiereiland wonen, waardoor we veel buitenruimte en water hebben. En de kinderen hebben ook nog een trampoline en boomhut om zich mee te vermaken.”
Glimlachen
Uiteraard hebben de kinderen ook weleens ruzie. Alexandra: “Een broer en twee zussen botst over het algemeen sowieso redelijk veel. Maar ik merk wel dat er, nu ze wat langer op elkaars lip zitten, een nieuwe pikorde ontstaat en dat het zelfs beter tussen ze gaat dan wanneer iedereen z’n eigen weg gaat. Misschien is dat toch een bepaald overlevingsinstinct: je moet het met elkaar doen.”
Iets dat Alexandra opvalt sinds de strengere maatregelen rondom Corona zijn ingegaan, is dat mensen niet alleen fysiek afstand tot elkaar nemen. “Het lijkt alsof mensen op alle fronten van elkaar afstand nemen. Mijn man zei: ‘Niemand in de winkel kijkt elkaar nog aan.’ We kunnen fysiek wel afstand van elkaar moeten nemen, maar laten we toch de verbinding met elkaar blijven opzoeken. Blijf elkaar aankijken en glimlachen. Je krijgt geen Corona wanneer je iemand aankijkt en naar elkaar glimlacht.”