Interview vragen Relaxed opvoeden
Wie ik ben!
Hai, ik ben Kim en ben 44 jaar.
Ik heb 2 zoons van 6 en 11, Jip en Mik.
Sinds vier jaar ben ik gescheiden en ik woon ik met beide kids in Oosterhout.
Ik heb geen co ouderschap, wat betekent dat ik mijn kinderen 12 van de 14 dagen heb.
Daarnaast heb ik sinds iets langer dan een jaar een relatie met een man, eveneens gescheiden, met 2 zoons van 9 en 12.
We wonen niet samen, omdat dat praktisch (nog) niet mogelijk is.
Momenteel heb ik 4 bedrijven:
Ik werk als coach/mindfulness trainer (iXi-me).
Dat is mijn hoofdinkomen en doe ik zo’n 25 uur in de week.
Ik train mensen binnen bedrijven en coach zowel bedrijfsmatig als particulier.
Ook ben ik relatie therapeut en geef ik mindfulness trainingen.
Ik werk veel met moeders die een burnout hebben. Daarnaast krijg ik veel stellen die de verbinding met elkaar (en dus in eerste instantie met zichzelf) kwijt zijn.
Daarnaast heb ik sinds april een belevingswinkel met mijn zus (KnUS Zusje in Dongen).
Hier sta ik zelf 2 halve dagen in per week.
De rest van de week heb ik personeel.
S’avonds doe ik vaak de administratie, inkopen en het contact met klanten en leveranciers.
Tot slot heb ik nog een website (mindvoel.eu) waar ik zinvolle producten verkoop, waaronder een zelf ontworpen doosje met Mindfulness kaartjes.
Deze doosjes verkopen wij ook aan winkels (het vierde bedrijf 😉
Mijn passie!
Mijn werk is echt mijn passie.
Veel energie krijg ik van het luisteren naar en begeleiden van mensen.
Ik werk vanuit ‚verbinding’: Ik stem af of dat wat er komt.
Ik bereid dus eigenlijk heel weinig voor en zie wel wat er gebeurt.
Dat is heerlijk. Maar, betekent ook dat ik zelf in verbinding moet zijn.
Dat betekent dat moet zorgen dat ik in balans blijf. Goed voor mezelf zorgen dus, dan kan ik het pas voor een ander.
Ik ben mijn werk gaan doen vanuit levenservaring en compassie voor de mede mens.
Zelf het een en ander meegemaakt, waardoor ik steeds bewuster naar mezelf ben gaan kijken. Wat me brengt waar ik nu sta.
Vanuit een soort „onvoorwaardelijke liefde” voelt het als mijn missie om andere mensen op weg te helpen de weg naar zichzelf (terug) te vinden. Dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait in het leven!
En ik zie enorm veel mensen (vooral moeders) worstelen met het leven. Te druk, teveel ballen aan het hooghouden.
We leggen onszelf zoveel op, zijn (te) streng en willen (te) veel ook nog eens goed doen.
Ik was ook altijd zo. Na 3 burnouts ben ik er eindelijk achter dat het zo zinloos is om te blijven rennen en racen om dat doel te bereiken wat we allemaal willen: gelukkig zijn. Gelukkig zijn zit in het moment. In de kleine dingen. Een knuffel van je kind. Een kopje koffie in de zon. Het zit in jezelf.
Wat me ook steeds vaker opvalt is juist dat streven naar geluk en bewustwording averechts kan werken.
Social media staat vol met trainingen om gelukkiger en succesvoller te worden.
Prima dat er steeds meer bewustwording komt, maar….ik merk dat het mensen vaak ook een gevoel kan geven van mislukking: Als ik dit of dat niet doe, als ik negatief denk of praat, dan is er iets mis met me. Want, waarom lukt het mij dan niet en de ander wel?
Of mensen die bij me komen die bv een online training hebben gedaan maar niet het doel hebben bereikt wat ‚beloofd’ is, voelen zich daardoor slechter dan daarvoor.
Bewustwording, spiritualiteit en werken aan jezelf kan daardoor ook weer een extra ‚actiepunt’ worden op jouw agenda, die toch al zo vol is. Dat is juist niet de bedoeling!
En helaas laat social media vooral de succesverhalen zien. Hier meten wij ons aan, dit is ons referentiepunt, waardoor we altijd een streepje achter lopen…
Wat er ECHT gebeurt achter gesloten deuren is vaak niet zichtbaar.
Het leven bestaat uit mooie en minder mooie dingen. Ying en yang. Als het even een dag niet lukt om je lekker te voelen of goed voor jezelf te zorgen, is dat ook okee.
Als jij even geen zin hebt om op tijd je rust te nemen of je neemt een keer een wijntje te veel, boeien!
Je kunt het de volgende dag gewoon weer opnieuw proberen! Heb compassie voor jezelf!
De grootste les die ik zelf de afgelopen jaren hebt geleerd….
En dan iets heel anders, de winkel.
Deze ben ik begonnen omdat ik eerder een winkel heb gehad en dit altijd nog is blijven kriebelen. Hier kan ik mijn creativiteit kwijt, want vooral het inrichten, klanten prikkelen, originele producten inkopen ed zijn de dingen die me blij maken.
Het daadwerkelijk in de winkel staan is dan weer niet echt mijn ding…
Daarnaast is het plan dat deze winkel mij een basisinkomen kan genereren, waardoor ik niet zo hard meer hoef te werken en daardoor ook meer tijd heb voor mijn kids en mezelf. En zo af en toe ook eens op vakantie kan 😉
Ik werk nu 15 jaar als coach. Sinds enkele jaren geef ik mindfulnesstrainingen en sinds een jaar of 3 doe ik er relatiecoaching bij. Ook het coachen en trainen binnen bedrijven is iets van de laatste 2 jaar. Een ontzettende mooie en fijne aanvulling op dat wat er al was!
Ik blijf me ontwikkelen in mijn vak. Doe regelmatig cursussen en bijscholing (als de tijd en de middelen het toelaten)
De winkel bestaat sinds april 2018.
De uitdaging!
De uitdaging ligt bij mij (zoals bij veel andere moeders) bij het plannen.
En daarin ook nog momentjes voor jezelf prikken om even op adem te komen.
Daarbij vind ik het enorm belangrijk er ook daadwerkelijk te zijn voor mijn kinderen als ze uit school komen, dus ook deze tijd hou ik zoveel mogelijk vrij. Dit is een enorme uitdaging. En een zeer kwetsbaar systeem. Zodra er bv een kind ziek wordt of een oppas uitvalt, is het een heel karwei om alles aan te passen. Want alles hangt met elkaar samen.
Ik heb inmiddels wel geleerd dat het op zulke momenten vooral van belang is in het NU te blijven en dan maar te laten gebeuren wat er moet gebeuren. Ook al loopt het in de soep en heb ik bijvoorbeeld een paar dagen geen inkomen.
Uiteindelijk komt alles goed en geloof ik ook dat dingen moeten gebeuren waarom ze moeten gebeuren.
Zo is een ziek kind tegenwoordig voor mij een kleine ‚retraite’: Ik zeg mijn afspraken af en doe zelf lekker rustig aan.
Wat er daarna gebeurt zie ik dan wel weer… (…en dat schrijf ik nu heel stoer. )
Het lukt me niet altijd om er zo over te denken hoor, ik kan ook enorm in de stress schieten of flink balen. Ik ben ook maar een mens)
En ik dan!
Als je werkt als coach/therapeut, word je voortdurend geprikkeld en getriggerd wanneer je mensen om je heen ziet worstelen. Vroeger was ik nogal eens geneigd ‚ongevraagd’ advies te geven: zou je niet eens dit of dat…
Inmiddels weet ik dat mensen vanzelf wel komen om hulp of advies als ze hier klaar voor zijn.
En dat het meer over mij zegt dat ik ze graag van advies wil voorzien.
Wie ben ik om te weten wat iemand nodig heeft?
Als mensen bij mij komen in mijn praktijk zijn ze er zelf klaar voor.
Dan kan doen waar ik goed in ben: De kern naar boven halen en de persoon dichter bij zijn gevoel halen.
Men vraagt mij ook wel eens: Ben jij nou altijd mindful?
Dan moet ik hard lachen.
Nee hoor! Ik ben blij als me dat een paar momenten op de dag lukt.
Ik leer nog steeds iedere dag, ben verre van perfect.
Ik ben ook wel eens boos op mijn kinderen.
Ik huil mezelf ook wel eens in slaap als het allemaal teveel wordt.
Ik vloek ook wel eens hardop in mezelf, meer dan eens 😉
Ik drink teveel koffie
Ik ga vaak veel te laat naar bed.
Ik kan boos worden als iets te lang duurt.
Ik mediteer lang niet iedere dag.
En ja, mijn leven is momenteel te vol en te druk, maar ik vind alles ook zo leuk en kan gewoon moeilijk kiezen;) En ik ben gewoon een mens, net als jij 😉
Heb ik alles al bereikt?
Ik probeer zoveel mogelijk te kijken wat er NU is.
Maar, natuurlijk heb ik wensen/dromen. Zo zou ik graag grote groepen mensen tegelijk willen inspireren.
Iets opzetten voor alleenstaande ouders (moeders) omdat ik vind dat deze groep echt „vergeten” wordt en het vaak heel zwaar heeft.
Er heerst veel eenzaamheid onder deze mensen, dus ik zou ze graag wat meer samen brengen. En de buitenwereld meer bewust maken van de worsteling waar deze ouders in zitten.
Ik ervaar zelf als alleenstaande moeder niet altijd begrip.
Mij word regelmatig verweten dat ik er ‚nooit’ ben of geen tijd heb.
Ik kan er moedeloos van worden om steeds maar weer uit te leggen hoe mijn situatie is, omdat je ook niet wilt klagen.
Alles in je eentje doen, zelf voor je inkomen zorgen, voor twee kinderen zorgen en die ook nog bewuste aandacht geven.
En dat met de weinige (financiele) middelen die je hebt.
(bijna) Nooit een moment voor jezelf, geen geld voor vakantie etc.
Weinig tijd en ruimte voor sociale contacten.
Het uitleggen is zo lastig, dat je het vaak maar achterwege laat.
Soms mis ik in de drukte bv een ouderavond of een belangrijke gebeurtenis op school, waardoor ik me enorm schuldig voel en een ontheemde moeder.
Ik besef ook dat het voor een buitenstaander moeilijk is om echt te beseffen hoe het is om alleenstaande ouder te zijn. Net als dat je een ander, die geen kinderen heeft, moet uitleggen hoe het is om kinderen te hebben. Niet mogelijk dus 😉
Aan de andere kant ervaar ik ook veel steun van een aantal mensen om me heen.
Mensen die voor me koken en af toe wat komen brengen, mijn vriend die praktisch heel veel voor me oppakt, moeders die mijn kinderen mee naar huis nemen omdat ze weten dat ik vaak nog werk te doen heb, een vriendin die me een fruitmand stuurt etc.
Naast het schuldgevoel wat ik daar ook nog vaak bij heb, ben ik ook dikwijls heel dankbaar!
Door me iedere keer weer kwetsbaar op te stellen naar de buitenwereld, aan te geven dat het mij ook niet altijd lukt (omdat het wel zo lijkt), komt er een opening. En mensen zijn vaak heel blij om te kunnen helpen. Het enige wat ik moet doen is dit toelaten en er om vragen.
En hier zit nog een grote les voor mij!
Een andere wens m.b.t werk is een opleiding in elkaar zetten waarbij ik andere coaches/therapeuten kan leren hoe zij anderen kunnen helpen. Eerder dacht ik aan online coachen. Daar ben ik echter van terug gekomen. Omdat mijn coachen vooral vanuit verbinding gaat via hart tot hart, kan ik online niet de kwaliteit leveren die ik ‚live’ wel kan geven. Dan voelt het niet zuiver voor mij.Een korte praktische training, bijvoorbeeld m.b.t ontspanning, zou mogelijk wel een optie zijn.
Switchen?
Ik zou geen carriere switch willen maken. Ik doe wat ik moet doen en wat precies bij me past!
Ontspanning?
Meditatie! En dat hoeft niet lang. Drie keer per dag 5 minuten zitten is voldoende. Ook al heb je het rete druk. Die 5 minuten moeten lukken. Blok je agenda, zet het in je telefoon. Op vaste tijden het liefst. Het is zo belangrijk!
Voor jullie;
Jullie website is inspirerend: vooral leuk om over anderen te lezen en te beseffen dat ieder mens weer uniek is en dat we toch zoveel overeenkomsten hebben!
Mijn tips aan de lezer!
- Doe wat goed voelt, volg je hart. Blijf jezelf ook al vinden anderen je gek, raar of anders. Al het andere kost energie en die heb je hard nodig voor andere dingen;
- Stel je kwetsbaar op, geef aan wat je voelt en nodig hebt zonder met een vinger naar de ander te wijzen en/of je schuldig te voelen;
- Zorg goed voor jezelf: Eet zo gezond mogelijk, drink genoeg en beweeg. En als dat een keertje niet lukt, ben mild voor jezelf. Ga een keertje een weekendje yoga doen of een retraite.
- Neem die 3 keer vijf minuten per dag voor jezelf. Het levert je de wereld op en je verdient het zo! Wij moeders kunnen altijd zo streng zijn voor onszelf….
- Knuffel je kinderen regelmatig. En laat pas los als zij dat doen
- En de allerbelangrijkste: heb compassie voor jezelf! Ben lief! Gun jezelf de wereld! Ook als het een dag wat minder gaat, je uit balans was, je te laat naar bed ging omdat je Netflix serie te spannend was, je hebt geschreeuwd naar je kinderen, geen bal hebt gedaan of teveel chocolade hebt gegeten.
Wij moeders mogen veel meer genieten dan we nu doen!
Amen…
Kim hartvelt
http://www.ixi-me.nl
http://www.knusdongen.nl
http://www.mindvoel.eu