Ik doe het uit liefde voor jou.
Radeloze ouder
Je kind laat gedrag zien waar je niets van snapt? Het triggert je enorm en je wilt het eigenlijk zo snel mogelijk weg hebben, je ervaart er ongemak door. Dit kan bijvoorbeeld verlegenheid, grenzeloosheid, angsten of controledrang zijn.
In onderstaand geval was het een lusteloze tiener, die nergens zin in had. Ze ondernam bijna niks en zat het liefst thuis, school vond ze al helemaal niets. Ouders wisten zich geen raad meer en waren al bij de praktijkondersteuner geweest, die ze niet verder kon helpen. Ze klopte bij mij aan.
Lusteloze tiener
Moeder:
Mijn tienerdochter lijkt wel depressief, ze wil niet naar school.
Ze zit veel thuis en neemt weinig initiatief om met vrienden wat te doen.Ik maak mij zo’n zorgen, haar gedrag is toch niet normaal?
Dochter:
“Ik heb gewoon een hekel aan moeten en ik vind de school saai”
Ouders maken zich zorgen, ze zien een kind zonder levensvreugde. Hoe kan dat nou? Als je 16 bent dan hoor je toch te genieten met vriendinnen en er lekker op uit te gaan?
Toen jij zo oud was als je kind nu.
“Hoe was jouw jeugd?” vraag ik aan moeder.
“Hoe was jij op je 16e, wat deed jij?”
Moeder begint te lachen, te schaterlachen. Dochter kijkt raar naar haar moeder en gaat ook mee lachen. Ik probeer te vatten wat ik mis?
Ineens begrijp ik dat het spanning is en ik vraag:
“Raakt het je?” Moeder gaat van lachen over in huilen.
Ze zegt met een trillende stem “Het was vroeger niet zo fijn thuis”.
De korst van een oude wond springt open.
Ik stel voor om daar samen eens naar te kijken in een volgende afspraak.
Luisteren naar de verborgen boodschap
Moeder moest heel veel toen ze jong was, ze droeg veel verantwoordelijkheden. Ze voelde zich verantwoordelijk om haar struggelende ouders te helpen. Daardoor heeft ze zich nooit echt vrij en blij kunnen voelen in haar jeugd. Ze had dit weggestopt, ze praat er bijna nooit over en al helemaal niet met haar kinderen. Ze is nog steeds loyaal naar haar ouders. Ze wil niet “slecht” over ze praten.
Je wond erkennen en er naar kijken is de eerste stap naar helen.
Haar kind herinnert haar middels het “lastige” gedrag aan die pijn, aan dat stuk. Dat stuk waar een gemis zit, waar het kleine meisje te groot moest zijn. Dit soort trauma’s kunnen zwaar wegen en er over praten is moeilijk, toch is het ontzettend belangrijk.
Je wond erkennen en er naar kijken is de eerste stap naar helen.
Door wel te delen over haar gevoel van vroeger, door te laten weten dat daar pijn zit kan haar dochter het gedrag weer gaan laten.
De boodschap is dan begrepen.
Liefde
Ongelooflijk toch, dat kinderen ons onbewust willen helpen met helen.
Als dat geen liefde is?
Elliëtte