Hoogbegaafdheid: de doos van Pandora.
Het is nu bijna vijf jaar geleden dat de wereld van hoogbegaafdheid voor mij ineens open ging. Wat in eerste instantie zorgde voor een openbaring, kan ik nu enkel ervaren als de doos van Pandora. Bepaalde kennis schept bepaalde verwachtingen, niet alleen van de maatschappij, maar vooral ook vanuit jezelf. Je vindt dat je moet gaan leven naar de hoge potentie die geassocieerd wordt met hoogbegaafdheid. Je stelt je eigen verwachtingsniveau naar boven bij, immers er wordt nu veel van je verwacht, met langdurige ziekte en een existentiële depressie met alle blijvende ‘schade’ tot gevolg. Zo’n periode van ziekte brengt natuurlijk (zelf)reflectie met zich mee. Je gaat je leven herzien en besluit eindelijk naar je volle potentie te gaan leven, maar dit keer in een zogenoemde gezonde werkomgeving. Onderwijs gaat niet meer. Vol enthousiasme ga je aan de slag. Maar hoezeer je jezelf ook beter hebt leert begrijpen, datzelfde begrip vanuit de omgeving komt er vaak niet. Je enthousiasme wordt verkeerd geïnterpreteerd als zijnde opjagen en ongeduld. Je eigen overtuiging van je potentie, biedt geen garantie dat anderen dat ook inzien en men vindt je verkooppraatje bij sollicitatiegesprekken eerder een teken van (vaak onjuist geïnterpreteerde) arrogantie, dan een omarming van je eigen kunnen. Je diploma’s zijn immers nog altijd het uitgangspunt en een goede gekwalificeerde docent is niet per definitie een goede office manager of beleidsmaker. De ene afwijzing op je sollicitatiebrieven na de andere volgt. Iedere HR manager en/of recruiter is op zoek naar die ene ‘unicorn’, de nieuwe bewoording voor ‘het schaap met de vijf poten’. Hoewel ik er ondertussen wel uit was dat ik er echt 4 had (in plaats van de drie wat ik altijd vermoedde), zijn vijf poten misschien nog iets te veel van het goede. Neemt niet weg dat je alles kan leren, als men je maar de kans biedt. Het bracht me bij de KernTalenten methodiek van Core Talents. Ik wilde nu eindelijk eens weten waar mijn potentie echt lag en welke verwoordingen ik in mijn sollicitatiebrieven en -gesprekken – met onderbouwing – kon gaan toepassen. Ik bleek geen enkel klein KernTalent te hebben (energievreters), wel enkele halve (neutraal) KernTalenten en een heleboel sterke KernTalenten (energiegevers waar je op kan excelleren en competenties op kan bouwen). Ik zou dus in theorie op meerdere gebieden kunnen excelleren, dat schept mogelijkheden (en ook wederom verwachtingen). Je hebt alleen die ene HR manager of recruiter nodig die je de kans wil bieden.
Wederom de ene sollicitatiebrief na de andere de deur uit. Maar die lange CV die je toch in de loop der jaren hebt opgebouwd, zit je in de weg. Je besluit die te moderniseren, volgens nieuw format, en komt tot de ontdekking dat die nogal eenzijdig richting ‘onderwijs’ aanstuurt. Dan heeft solliciteren op office manager of receptioniste natuurlijk weinig zin, maar ja, je moet van het UWV. Ondertussen ga je toch twijfelen aan je eerdere overtuiging van je kunnen. Was het makkelijker geweest als je nooit had geweten dat je hoogbegaafd bent? Was je dan ook ziek geworden, of juist nog vrolijk in ongewisse aan het werk bij je oude werkgever – met inkomen(!)? Had je dan ook die hoge eisen aan jezelf gesteld, of had je genoegen genomen met minder en je rustig op de vlakte gehouden? Iets wat in Nederland toch veelal wordt gewaardeerd, je op de vlakte houden: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Dan had je waarschijnlijk die vrienden nog, die je ondertussen de rug toe hebben gekeerd, omdat je je anders bent gaan gedragen, na het openen van die doos van Pandora. Hoogbegaafdheid maakt eenzaam, dat is een ding dat zeker is.
Anders dan inzicht en tools om mijn kinderen te begeleiden, heeft de kennis omtrent hoogbegaafdheid mijzelf weinig goeds gebracht.
Stiekem wens ik inderdaad dat ik die doos van Pandora nooit had open gemaakt.
