Relaxed opvoeden

Na de geboorte van Mette, onze oudste dochter, werd ik vaak geconfronteerd met mijn eigen jeugd. Onbewust ging ik situaties met elkaar vergelijken. Mette had een moeilijk start. Ze had last van buikkrampjes en obstipatie. Op advies van het consultatiebureau, kreeg ze om de drie uur speciale voeding en medicinale druppels. Zodra ze haar flesje leeg had, bleef ze anderhalf uur huilen. Ingrid en ik probeerden haar te troosten door haar constant bij ons te dragen. Lichamelijk contact was het enige waar ze rustig van werd en waardoor ze uiteindelijk in slaap viel. Anderhalf uur later, werd ze wakker…

omdat het tijd was voor de volgende voeding. Dag en nacht ging dit zo door. Ingrid moest werken en ik was herstellende van de keizersnede. We waren doodmoe maar toch, zouden we het zo weer overdoen. We kregen negatieve opmerkingen van anderen. We moesten Mette gewoon in haar eigen bedje leggen en haar laten huilen. Ze zou vanzelf in slaap vallen als ze doorhad dat we haar niet zouden oppakken, enz. Doordat ik vijf jaar lang vrijwilligerswerk had gedaan op een kinderdagverblijf, wist ik dat het zo niet werkte bij pasgeboren baby’s. Sommigen baby’s hadden meer behoefte aan een gevoel van veiligheid, dan anderen. Vier maanden later, werd het huilen steeds minder.

Op een dag liep ik naar boven om de was in de machine te doen. Op de een of andere manier lukte dit niet. Voordat ik wist wat er gebeurde, zakte ik door mijn knieën en viel op de grond. Ik zag beelden voorbijkomen uit mijn kindertijd. Toen ik geboren werd, was mijn moeder psychisch labiel. Ze werd een aantal keer opgenomen in de psychiatrie en deed verschillende zelfmoorpogingen. Mijn vader was alcoholist en vaak weg van huis. Wanneer ik huilde, werd er niet naar mij omgekeken. Mijn ouders waren niet in staat om aandacht en liefde te geven.  Het was net alsof ik het gemis en het verdriet van toen opnieuw beleefde. In mijn hoofd hoorde ik ontroostbare gehuil van een baby-deel uit mijn binnenwereld. Ik werd hier zo door geraakt dat ikzelf in huilen uitbarstte en dacht dat ik nooit meer zou kunnen stoppen.

Er kwamen steeds meer herinneringen naar boven, die gepaard gingen met veel emoties, schaamte en schuldgevoelens. De behoefte om hierover te praten was er maar ik kon het niet. Ik had geleerd dat je nergens over mocht praten en dat niemand mij zou geloven. Daarbij kwam dat ik niemand meer vertrouwde, zelfs Ingrid niet. Een dagboek schrijven, was voor mij geen optie.  Ik was veel te bang dat iemand mijn dagboek zou vinden. Ik ontdekte dat ik online een dagboek kon schrijven. Niemand hoefde dit te weten want zodra ik de website afsloot was mijn dagboek verdwenen.

Wat ik niet had verwacht was dat andere delen van mijn binnenwereld ook gebruik maakten van mijn dagboek. Omdat ik niet accepteerde dat ik DIS had, verwijderde ik alles wat ik niet zelf had geschreven. Ik kwam er heel snel achter dat dit juist averechts werkte. Nadat ik alles had verwijderd, voelde ik een enorme onrust, die ik niet kon verklaren. Na een aantal dagen was dit zomaar ineens weg. Ik begreep er niets van totdat ik wilde gaan schrijven. Ik zag dat alles wat ik had verwijderd, er weer op stond. Vanaf dat moment liet ik het, voor wat het was en werd “mijn “website, “onze” website.

Ingrid maakte zich zorgen om mij omdat het helemaal niet goed ging.  Ik wilde vertellen wat er aan de hand was maar wat ik ook probeerde, ik kon het niet. Ik raapte alle moed bij elkaar en liet haar wat lezen van de site. Ze raakte geëmotioneerd en zei dat ik me nergens voor hoefde te schamen en me nergens schuldig over hoefde te voelen. Anderen hadden mij dit aangedaan. Ze vond het fijn dat ik dit met haar wilde delen. Ze moedigde me aan, hiermee door te gaan. Ze gaf ons het gevoel dat we er allemaal mochten zijn en het niet meer alleen hoefden te doen. Hierdoor groeide het gevoel van veiligheid en vertrouwen. De website, heeft ertoe bijgedragen dat ik mijn binnenwereld ben gaan accepteren. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het gevoel van veiligheid en vertrouwen terug heb gevonden. Hierdoor durven we mensen toe te laten en kunnen we praten over het verleden.

Vanuit deze ervaring wilden we iets betekenen voor lotgenoten. We besloten de website aan te passen en uit te bereiden met informatie over DIS. Door de website openbaar te maken, konden we een stukje herkenning en erkenning meegeven aan andere lotgenoten. Delen helpt helen…

Mirte&Co.