Meningen van anderen, elke moeder heeft hiermee te maken. Ik vind dat nog wel even wennen… Vrij bewust zoek ik niet op internet informatie over allerlei baby-topics (wel of geen borstvoeding geven, vaccineren, onderwerpen te over waar je als nieuwe ouder tegenaan loopt). En opeens wist ik weer waarom…
Het is een woensdagochtend en mijn zoon is een dag naar de opvang. Ik ben zelf al 2 dagen ziek en rommel wat in huis. Deze dag gebruik ik normaliter om te werken aan mijn blog, mijn praktijk als kindercoach en om (als het nodig is) even bij te tanken vanwege mijn ME/CVS. Een dag die ik hard
nodig heb. En ondanks dat ik soms twijfel of ik niet liever die dag met mijn zoon door zou willen brengen, weet ik ook dat deze dag mij een betere mama maakt als hij weer thuis is.
‘Dumpschuren’
Na een mand met was gevouwen te hebben plof ik op de bank om weer even bij te komen (zittend op de bank bedenk je dat je van alles kan, maar dat valt dan toch tegen als je wat gaat doen) en pak ik mijn telefoon erbij. Ik ben geen fanatieke ‘facebooker’ maar ik beland door een reactie van
een vriend van de een op de andere pagina. Ik bekijk de post waarop is gereageerd; het blijkt een artikel dat er kinderdagverblijven zijn die kinderen die niet gevaccineerd zijn willen gaan weren. Onder het artikel is een felle discussie gaande over het wel of niet vaccineren van eigen of
andermans kinderen. Ieder heeft de wijsheid in pacht, en vooral: een zak met oordelen klaar over het ‘andere kamp’. Zijn dit dan de beroemde en beruchte ‘moedermaffia’ praktijken?
Kleine twist
In de discussie wordt er een ander onderwerp aangesneden: of het brengen van jonge kinderen naar een kinderdagverblijf nu eigenlijk wel zo goed is? Wat zijn de effecten hiervan op lange termijn? Door het opperen van dit onderwerp ontstaat een compleet andere discussie. En die discussie is fors.
Er worden onderzoeken bij apen bijgehaald en kinderdagverblijven worden vergeleken met ‘dumpschuren’. Waarom moeders aan kinderen beginnen als ze werken zoveel belangrijker vinden, en zo gaat het door. Er is vast een beeld bij te vormen. De discussie slaat bij mij in als een bom.
Wervelwind
Er ontstaat een wervelwind in mij, allerlei gevoelens en gedachten schieten heen en weer. Het raakt mij ontzettend, dit had ik nooit verwacht. Ben ik een slechte moeder? Zal mijn kind problemen krijgen met hechten? Ben ik niet goed bezig? Maar ook: wie denken mensen dat ze zijn om over mijn
keuzes zo harde oordelen te vellen? Boosheid, onzekerheid, twijfel, verdriet, allerlei gevoelens vechten om een plekje op de eerste rij. Ik
raak er helemaal van in de war.
Second opinion
Ik vraag mensen om mij heen om feedback over de discussie. Hoe lezen zij het? Komt het bij hun ook zo binnen? Of lees ik ergens helemaal overheen?
Het doet me goed hun visie te horen, het maakt mijn eerste reactie milder en vooral word me duidelijk dat ik twee dingen uit elkaar moet halen. De mening van anderen is die van anderen en ik mag bij mezelf blijven als moeder met mijn eigen keuzes. Maar ja, best makkelijk gezegd natuurlijk
als het moederschap nog helemaal nieuw is en je nog echt moet leren luisteren naar wat je zelf denkt dat het beste is voor jouw kind.
De wereld in je huiskamer
Ik realiseer me dat internet een prachtige plek is om mooie ideeën op te doen, contact met elkaar te hebben en daarmee de (digitale) wereld in je huiskamer te verwelkomen. Het brengt mij tips over hoe ik dingen kan aanpakken met mijn kleine man. Ideeën voor de kinderkamer, leuke uitjes voor ons als jong gezin en eerlijke verhalen van moeders. Maar hoe ga je dan om als moeder met alle negatieve dingen die met die wereld meekomen? Alle meningen, veroordelingen en spookverhalen? Eerlijk gezegd heb ik daar geen goed antwoord op. En ik dan?
Heb ik dan geen oordelen over anderen? Tuurlijk wel! Ik denk dat iedereen dat ook heeft. Een moeder zei ook zo mooi als reactie op mijn vraag wat zij vond van de discussie: je hebt het maken van een oordeel ook nodig om je eigen plek te bepalen, zeker als nieuwe moeder. Wat vind ik ergens
van? Hoe pak ik die dingen aan? Maar waar ligt de grens tussen een oordeel hebben en uiteindelijk ook veroordelen? Als ik naar mezelf kijk, zal ik in ieder geval niet op deze wijze reageren op internet. Maar probeer ik steeds meer te zien dat ieder zijn of haar eigen keuzes maakt om redenen die voor
diegene geldend zijn. Hoe mooi zou het zijn als we elkaar daar juist in steunen? Dingen van elkaar leren? Mijn tactiek?
Voor nu kies ik ervoor om dingen niet op te zoeken, niet te willen lezen en te willen weten. Eerst te varen op mijn eigen moeder-koers. En als ik ergens niet uit kom, zoek ik contact met moeders om mij heen. Hoe pak jij dat aan? Deed jouw kind dit ook? Het zijn de mensen die ik ken, die mij kennen en
daardoor ook mee kunnen denken met mij als persoon, als moeder. Die mij steunen en begrijpen en natuurlijk op zijn tijd een spiegel voorhouden. Maar dit gaat met liefde en respect. Ook heb ik gelukkig een man die totaal geen last heeft van al dit soort meningen van anderen en dus wel al die fora kan lezen. Hij komt dan ook regelmatig met tips en trics en begon opeens te strooien met al die mooie afkortingen als CB, KA en KDV. Ik vraag weleens gekscherend of hij niet even kan opzoeken wat ‘moedertje64’ of ‘jongensmama2018’ ergens van vinden (die namen schud ik zo uit
mijn mouw natuurlijk).
Moeders voor moeders!
Door mijn eigen moederschap heb ik kennis gemaakt met een bijzonder fenomeen… moeders onderling. Gek genoeg is daar een bijzondere en soms ingewikkelde energie. Moeders kunnen elkaar maken, tillen naar een hoger niveau en steunen. Maar ook zie (en lees) ik moeders elkaar veroordelen, buitensluiten en naar beneden halen. Maar hebben alle moeders elkaar niet heel erg nodig? Gewoon om te zien dat het niet altijd lukt? Om te weten dat je niet alleen bent als je weer eens met je handen in het haar staat? Om van elkaar te leren? Ik heb dat nodig als moeder, het ‘wij-gevoel’ onder moeders. We snappen elkaar toch in essentie?
Terug in de werkelijkheid. Het is het einde van de dag en ik haal mijn zoon op van het kinderdagverblijf. Je zal altijd zien, dat hij die dag niet zijn beste dag heeft gehad. Even spookten alle woorden van die ochtend nog door mijn achterhoofd. Maar al snel wist ik: elke dag kies ik opnieuw dat wat ik acht wat goed is voor mijn kind. Ik heb hem onwijs gekroeld, we hebben samen gelachen. Ach, wat hebben we beiden nog veel te leren in deze wereld…gelukkig hebben we nog een tijdje 😉.
Hoe ervaar jij dat? Hoe ga jij om met de media en het moederschap? Heb jij een luisterend oor en een klankbord? Laat het me weten!