Over die eerste keer..
Over die eerste keer. En dan denk je dat je bijna alles wel hebt gezien en meegemaakt. Krijg je kinderen. Niet één, maar twee baby’s tegelijk. Over de zwangerschap heb ik het in mijn vorige blogs uitvoerig gehad. En over de eerste weken las je in mijn laatste blog. Maar het gaat zó verschrikkelijk hard! De tijd, die ontwikkeling. Het lijkt wel of er elke dag iets nieuws gebeurt!
Wie had gedacht dat dit zo zou gaan, dat het zo zou voelen als je kindje iets voor het eerst doet of meemaakt. Ik heb me het vaak proberen voor te stellen als ik als professional aan de andere kant van de tafel van ouders zat. Maar dit, nee, dit is écht iets dat je pas weet als je het hebt meegemaakt!
Op een zonnige donderdag rijd ik met de baby’s in de tweelingkinderwagen voor het eerst naar het Consultatiebureau. Een wandeling van een klein half uurtje. Het is 27 graden die dag, dus ik zou graag rustig wandelen. Het is echter de eerste keer dat ik alleen met de twee dames zo ver op pad ga, dus timing was nog wel even een dingetje… Resultaat: zwetend in snelwandelmodus naar het CB.
Nu kan ik niet over straat of naar de supermarkt met de tweelingwagen zonder dat ik wordt nagekeken, er wordt gewezen of minstens één keer wordt gevraagd of mensen even mogen kijken. Ik kan je nu vertellen dat dit niet minder wordt als je racend, wapperend in je luchtig wijde zomerjurk, met je wagen door de straten stormt!
Plakkerig en enigszins buiten adem (die conditie is duidelijk ook niet wat het geweest was) kom ik op het CB aan. Helaas alsnog zo’n 10 minuten te laat. Amper door de deur, komt iemand mij al tegemoet. Ze zegt dat ze al op het punt stond me te gaan bellen. Ik vraag me af hoe ze weet dat ik degene ben die ze wilde bellen? Ik kom er voor het eerst. Dan kijk ik naar voren. Oja, die tweelingkinderwagen natuurlijk! Ik ben er zelf nog niet aan gewend dat dit zo bijzonder is! Voor mij is het doodnormaal, twee baby’s hebben.
Ik word naar de ruimte geleid waar je je kindje, in mijn geval kindjes, mag uitkleden. Normaal moet je je wagen in het halletje parkeren (er hangen zelfs hangsloten tegen diefstal), maar ik mag de mijne meenemen. Gelukkig, ze tegelijk dragen, en de tas, en de groeiboekjes, is namelijk onmogelijk. Ze zijn ontzettend aardig valt me op. De controle is ook positief. Maar dan: de eerste prikjes! Twee dit keer. Per kind! Holy guacemole! Hier heb ik toch wel echt moeite mee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut voor vaccineren. Maar dat iemand in m’n kind prikt, blijk ik toch lastig te vinden. Dat huiltje, échte pijn klinkt er in door. Zo zielig. Ik kan bijna wel mee janken. Ik kan haar gelukkig redelijk vlot troosten en krijg hier ook even de tijd voor. En dan moet nummer twee nog! Weer dat zielige huilen. Pffff.. het valt me niet mee. Maar ik overleef het. Als troost krijgen ze nog wat te drinken en een enthousiaste CB medewerkster wil wel even helpen en voedt er één.
Bron; www.pexels.nl
Dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Maar niet zonder eerst even langs die hele goede ijstent te gaan met heerlijk Italiaans ijs! Na al die prikjes heeft mama ook wel een ijsje verdiend! Want als ik iets aan mijn cliënten en hun ouders probeer over te brengen, is het wel dat je je kind, maar ook jezelf goed mag belonen nadat hij/zij/jij iets moeilijks hebt gedaan!
Roxanne Hosemans werkt als kinderpsycholoog in haar Praktijk PsychoWijs. Ze helpt daar angstige kinderen omgaan met hun angst, en helpt kinderen die ene nare gebeurtenis mee hebben gemaakt, om deze een plekje te geven. Dit zodat kinderen weer lekker in hun vel komen te zitten. Daarnaast schrijft Roxanne graag. Dus blogt ze voor RelaxedOpvoeden.nl over de impact die het krijgen van een tweeling heeft op haar privéleven, en hoe het haar professionele kijk op opvoeden en haar therapeutische werk in haar praktijk beïnvloedt.